"Ότι γεννιέται στη σιωπή πεθαίνει με τον ίδιο τρόπο"

Είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινάνε όλα ξαφνικά, αναπάντεχα. Ο τρόπος που το συναίσθημα γεννιέται και εξαπλώνεται μέσα σου, σαν χημικό συστατικό, που χρειάζεται επειγόντως το αίμα σου για να αποφύγει πιθανές δυσλειτουργίες.
  Η σιωπή θεριεύει και τα αισθήματα γίνονται πολλά, τόσα που πια δε λένε να βολευτούν μέσα σου. Ο χώρος περιορισμένος για εκείνα, ο χώρος περιορισμένος και για σένα.Σε ένα κορμί μια ψυχή τόσο βαριά, ζητά ελευθερία και όχι μόνο. Ζητά ελευθερία, οξυγόνο.
  Η ελευθερία όμως σταματά και εσύ ασφυκτιείς σε ένα σώμα, τόσο δα μικρό, μπροστά στο μέγεθος όλων εκείνων που έχουν την τάση να εξαπλώνονται σαν ιός κάτω από το δέρμα σου. Από εκείνους τους ιούς που δε θέλεις να αποχωριστείς με τίποτα, γιατί όσο και να σε αρρωσταίνουν σου προκαλούν και εκείνη τη μοναδική αίσθηση πως τελικά ζεις.
  Είναι η σιωπή εκρηκτική; Τα βλέμματα θανατηφόρα, που συνδυάζουν όλα τα περίπλοκα μαζί; Τι είναι άραγε αυτό που σου γεννάει επιθυμίες ζοφερές και κάνει τις αισθήσεις σου να παραμιλάνε, να θέλουν κι' άλλο, ακόμα λίγο, λίγο περισσότερο κάθε φορά από την προηγούμενη; Σε έλκει άραγε το απόρθητο που συναντάς να σε καλεί κάθε μέρα να το κυριεύσεις; Είναι ο αέρας που σου αποπνέει όλη την αβεβαιότητα και τη βεβαίωση μαζί; Που γίνεται θύελλα και ύστερα τυφώνας, παρασύροντας καθετί μέσα σου, στο μυαλό σου, στο κορμί σου, στις σκέψεις σου;  Η ανάγκη να ζήσεις εκείνο που ορίζεται σε ένα απαγορευμένο στάδιο πορείας, γιατί ως γνωστό τα απαγορευμένα εξίταραν, πολύ περισσότερο από εκείνα τα αποδεκτά από όλους; Μήπως όλα αυτά μαζί; Ή ένα από αυτά; Kάτι άλλο από αυτά ή κάτι παραπάνω από όλα αυτά;
  Ένα είναι το θέμα. Πώς ότι γεννιέται στη σιωπή μπορεί και να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο.
   

Είναι μια κατάσταση άρνησης στην οποία υποβάλλεται ο ανθρώπινος οργανισμός.
Είναι το σημείο στο οποίο ο εσωτερικός σου κόσμος έχει πάθει κάποιου είδους υπερβιταμίνωση και δε μπορεί να λειτουργήσει.
  Οι αντοχές του μειώνονται. Η ενέργεια του χάνεται, τα αισθήματα με τις αισθήσεις παραίτησης και με εκείνες της πάλης συγκρούονται διαλύοντας τα σταθμά και τις βάσεις που είχαν οριοθετηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Γιατί άραγε πόσο μπορούν τα συναισθήματα να αυξάνονται όταν εκτός από την επιθυμία και την δυνατή αμοιβαία θέληση δεν υπάρχει φωνή αρκετή για να φτάσει ως εκεί που ακούει το ερέθισμα εκείνος, ο κάποιος άλλος; Φτάνουν μονάχα δύο ζευγάρια μάτια, δύο βλέμματα να δώσουν απαντήσεις σε όλα εκείνα τα αναπάντητα που δειλοί αφήνουν αναπάντητα;
   Ο ίδιος οργανισμός απωθεί ότι είχε τραβήξει μέσα του με τον καιρό. Ο έρωτας ξεφτίζει, η αγάπη φθείρεται και το υπέρογκο συναίσθημα από απαραίτητο γίνεται άχρηστο πια.
Γιατί στην αμοιβαιότητα κάποιοι, κάπου, κάποτε ξεχάσανε να ρισκάρουν στο όλα και από τα πάντα πήραν ένα τίποτα μεγάλο σαν τον εγωισμό τους. Οι φωνές του κόσμου κερδίζουν και η εσωτερική φωνή σου χάνει μια για πάντα. Γιατί αν χάσεις το δρόμο προς την ευτυχία, δύσκολα το ξανά βρίσκεις μετά.    Όλα χάνονται. Γιατί στο αμοιβαίο είναι αναγκαίο να πέσεις με τα μούτρα. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Και κάπως έτσι αρχίζεις να συνηθίζεις κάθε μέρα στο ακόμα πιο λίγο, στο ακόμα πιο τίποτα. Ότι σου ήταν αναγκαίο σταματά αυτόματα να είναι και εσύ ξεκινάς μια καθημερινότητα χωρίς τα απαραίτητα συστατικά, τις απαραίτητες βιταμίνες. Έρχεται το τέλος. Έτσι...
  

Ότι γεννήθηκε πεθαίνει και μετά το θάνατο έρχεται η σήψη. Όχι ενός κορμιού, όχι ενός ανθρώπου αλλά δύο ανθρώπων που φοβήθηκαν πολλά και κράτησαν για πάρτη τους μόνο τις σιωπές. Μα πόσο δύσκολο είναι ότι γεννιέται να μπορεί να αναπτυχθεί ταυτόχρονα σε συνθήκες υποτονικές και στυγνά αθόρυβες.
Πεθαίνει. Και θυμίζει πουλιά που πεθαίνουν στον αέρα χωρίς να μπορούν να παλέψουν για το πριν, χωρίς να μπορούν να διορθώσουν τίποτα από όλα εκείνα που έχασαν σαν παθητικοί θεατές. Τσακισμένα φτερά, τσακισμένες και οι ελπίδες τους. Ο τι πεθαίνει, πεθαίνει και δυστυχώς τίποτα δε φαντάζει ικανό να το αναστήσει, να του δώσει ζωή, χαμόγελο στα χείλη. Μένει μονάχα η αίσθηση της επιβίωσης η ανάγκη να μη τα παρατήσει, να παλέψει για το τίποτα με ενοχές και τύψεις στοιβαγμένες στο πιο βαθύ κομμάτι του εαυτού του.
   Ένα είναι το σίγουρο. Πώς ότι γεννιέται στη σιωπή θεριεύει και στο τέλος ανεκπλήρωτο μένει.