Μπορεί να μην είμαι...είμαι όμως πάντα εγώ.

Μπορεί να μην είμαι πάντα γλυκιά. 

Μπορεί να έχω ξεσπάσματα, να είμαι νευρική.

Μπορεί να μην είμαι πάντα αγαπητή ή κοινωνική ή ομιλητική.

Μπορεί να μη συμπαθώ εύκολα ανθρώπους. Κάποιοι με λένε και ξινή, νευροσπασμα.

Μπορεί να μην είμαι πάντα ένα Σάββατο βράδυ. Ωραία ντυμένη, βαμμένη, σενιαρισμένη.

Μπορεί απλά να είμαι μία Κυριακή πρωί ή πρωινό Δευτέρας με φόρμες μαύρους κύκλους έτοιμη για πρωινό καφέ και τρέξιμο στους δρόμους.

Μπορεί να μη συμφιλιωνομαι με την ιδέα του συμβαδίζω πάντα, να τραβάω γι αλλού.
Να τραβάω βλέμματα δυσαρέσκειας ή να γίνομαι το κέντρο σχολιασμού. Ίσως και να έρθει η στιγμή να μη μ'αντεχω ούτε εγώ η ίδια.

Μπορεί να κλεινομαι στον εαυτό μου και να μην αντέχω δίπλα μου ούτε άνθρωπο στα δύο μέτρα.

Μπορεί να μην είμαι πάντα καθώς πρέπει, να είμαι απλά εκείνη που θέλω.

Μπορεί να μην είμαι πάντα αυτή που θέλουν αλλά είμαι πάντα αυτή που θέλω εγώ, αυτή που είμαι, αυτή που μπορώ.

Και μόνο τέτοιους ανθρώπους δέχομαι να στέκονται πλάι μου. Με αλήθεια, μπέσα και πρόσωπα που μυρίζουν Δευτέρας πρωινά. Δε μου φτάνουν μονάχα οι Σάββατο βράδυ. Ούτε κι εγώ είμαι απλά ένα Σάββατο βράδυ. Δε θέλω και δε μπορώ να είμαι. Οι καθημερινές μου ήταν καλως ή κακώς η μικρή μου προσωποποίηση 

''Τα μάθατε'' Οι άντρες κλαίνε...

Σε όλη μου τη ζωή. Από τότε που ήμουνα παιδί άκουγα συνέχεια την ίδια φράση. Οι άντρες δε κλαίνε. Μάλιστα, οι άντρες δε κλαίνε. Και γιατί δε κλαίνε οι άντρες, μάθαμε ποτέ;

Αηδίες. Πάντα αυτή η κοινωνία, αυτός ο  κόσμος στα μάθαινε όλα μισά. Όλα. Και είναι σίγουρο πως δε θα μπορέσει ποτέ να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Οι άντρες δε κλαίνε. Αηδίες. Αν είσαι άνθρωπος κλαις, μονάχα τα τέρατα κάνουν τους άλλους να κλαίνε. Κι ας μη σου πω εγώ πόσους άντρες είδα που δεν έκλαψαν. Ήταν από εκείνους που δε χαμογέλασαν ποτέ. Τα μεγάλα συναισθήματα είναι για τους μεγάλους ψυχικά εσωτερικούς κόσμους των ανθρώπων.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άντρες δε μπορούσαν να κλαίνε. Γιατί δε μπορούσαν να είναι ανασφαλείς ή αδύναμοι ή αισθηματικοί ή ρομαντικοί. Μη κλαις, τα δάκρυα είναι για τις γυναικούλες. Έτσι δεν σου είπαν, και σε έπεισαν, γιατί σε έπεισαν, γιατί τους άφησες να σε πείσουν. Τα δάκρυα είναι για τις γυναικούλες και το ξύλο για τους άντρακλες, άσε και ξέρω.

Μα δε χάνεις τη τιμή σου από τα δάκρυα, την χάνεις από τα λάθος λόγια, από τις λάθος κινήσεις, από τη σιωπή σου από τη συμπεριφορά σου, μα όχι από τα δάκρυα. Οι άντρες δε κλαίνε. Δε είναι θέμα άντρα ή γυναίκας τα δάκρυα γλυκέ μου. Πλέον και γυναίκα που είσαι, αν σε δουν να κλαις ήρθε η συντέλεια πάει. Δεν είσαι καλά, είσαι πιεσμένος αλλά δε τους αφορά το τι σε πιέζει. Μήπως θες γιατρό, μήπως θες ψυχίατρο ή ψυχολόγο; Μήπως τον θέλουνε αυτοί το γιατρό κι όχι εσύ αναρωτήθηκες.

Οι άντρες κλαίνε δε ξέρω τι σου λένε, κλαίνε και παρά κλαίνε. Κλαίνε γιατί είναι άνθρωποι, γιατί αγαπάνε, γιατί πονάνε, γιατί έχουν σταθεί σκληροί πιο πολύ από όσο άντεχαν. Κλαίνε γιατί έτσι θέλουν στο κάτω κάτω και γιατί να σας δώσουν λογαριασμό. Δικιά τους η ψυχή, και τα πάθη και τα λάθη (λάθη που κάναν με πολύ πάθος).

Κι αν τύχει κάποια μέρα και στιγμή που θα θέλετε να μοιραστείτε τις τόσες σας αδυναμίες να ξέρετε πως θα βρείτε άνθρωπο. Με ψυχή, περίσσεια ψυχή. Άπλετη ψυχή. Για να είστε μαζί αδύναμοι, μαζί ανασφαλείς, μαζί δυνατοί που θα κλαίνε από το τόσο φόρτο ψυχής τους. Να τρέμεις αυτούς που δεν κλαίνε, εκείνοι δεν έχουν ψυχή κι αν δεν έχεις ψυχή...καλύτερα άστο για την ώρα. Κράτα αυτό μονάχα. Οι άντρες κλαίνε και είναι ακόμα πιο όμορφο αν στέκεται δίπλα του γυναίκα που διαλέχθηκε στις τόσες να θαυμάζει τα δάκρυα εκείνα τα βαριά.

"Πιάσε τον προορισμό και άσε το ταξίδι"

Σημασία δεν έχει ο προορισμός; Γιατί; Από πότε πήρε το ταξίδι τόση βαρύτητα; Οι Λαιστρυγόνες, οι Κύκλωπες; Πως αντέχονται αυτά μάτια μου αν δεν έχεις βλέψεις για το που πας; Αν δεν έχεις στόχο σου τα αστέρια θα κυλιστείς στης γης το χώμα.  Γιατί μας μεγάλωσαν να κοιτάμε τα χειρότερα, μας παραδειγμάτιζε ο πόνος αλλά για πόσο; Δε καταλαβαίνεται πως γινόμαστε ένα με αυτόν. Και τον προκαλούμε και τον βιώνουμε αδιαμαρτύρητα και...

   

Μαλακίες, υπάρχουν και καλύτερα, υπάρχουν κάτι ζωές εκεί έξω πολύ πιο όμορφες, που δε έχουν τον ήλιο ανάγκη, που μυρίζουν ίσως και βροχή, που ίσως και να ταξιδέψεις και πολύ. Μα αν δε ξέρεις το που πας, αν δεν είναι σημαντικό το εκεί, γιατί να κάνεις γαμημένα χιλιόμετρα μωρό μου για το τίποτα. Ποιο ταξίδι. Το ταξίδι είναι απλά το μέσο, εγώ έχω βλέψεις για το εκεί. Αν δεν υπήρχε το εκεί δε θα σηκωνόμουν ποτέ από το κρεβάτι μου, από τη βολή μου, από το σπίτι μου για να ταξιδέψω. Δεν αντέχονται Λαιστρυγόνες ούτε και Κύκλωπες ψυχή μου αν δεν αξίζει το εκεί όπου θα φτάσεις. Κι αν βρεις εκεί που θα πας καινούργιους Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες; Υπάρχει περίπτωση να μας δίδαξαν λάθος, και είναι μαρτυρικά ανώφελο, ότι...χάσαμε ζωή τόση που δε θα αναπληρωθεί ποτέ. Από ένα φθηνό ''υπάρχουν και χειρότερα''. 

  

Ποιος άλλαξε το κόσμο κοιτώντας πως υπάρχουν και χειρότερα γαμώτο. Κανείς. Αυτοί οι μελλοντικοί, αυτοί οι λίγοι, οι τωρινοί, έχουν βλέψεις για το κόσμο τους όχι για να τον αφήσουν ίδιο επειδή υπάρχουν και χειρότερα αλλά επειδή ρε φίλε έχουν γούστο στα ακριβά πράγματα, στα ωραία, στα ελεύθερα, τα όμορφα. Σε κούρασα το ξέρω. Μα δε με νοιάζει. Γιατί πολλοί μεγαλώσαμε με το υπάρχουν και χειρότερα και δε το αντέχει η ψυχή μου ρε φίλε. Άστο το ταξίδι, ακούς, άμα κοιτάξεις μονάχα το ταξίδι θα χαθείς. Θα περιφέρεσαι, δεν έχει νόημα να περιφέρεσαι, έχει νόημα να φτάσεις σημαδεμένος από το ταξίδι σου στο προορισμό. Μα στο προορισμό. Ο προορισμός που λες είναι ένα κεφάλαιο που θες δε θες, θες δε θες είναι κάτι μεγάλο. Είναι κάτι άλλο. 

Ο προορισμός μου πια για μένα, είσαι εσύ.... 

Τρίτος παγκόσμιος ή το τέλος του κόσμου

Ύστερα από τόσο καιρό ξεκίνησα πάλι να γράφω.
Και δεν είναι και τόσο καλός ο λόγος. Ίσως αυτό διαχωρίζει ένα άρθρο από ένα κείμενο. Η επικαιρότητα.
Και η επικαιρότητα είναι από κάθε άποψη από κάθε πλευρά από κάθε γωνιά τραγική.
Καθόλου σχετικότητα αυτή τη φορά. Στα κομμάτια η σχετικότητα.
Δε ξέρω από που να το πιάσω. Αλλά νομίζω πως πια, εγώ τουλάχιστον νιώθω, αισθάνομαι αποστροφή. Για τον ίδιο μου τον εαυτό. Για αυτό που είμαι. Για αυτό που με δηλώνει το 'κράτος, η 'κοινωνία' ο κόσμος όλος. Από την εικόνα, τα χαρακτηριστικά, το γενικότερο πλάνο.
Και ρωτάω τώρα εγώ. Μπορείς μονάχα από μια εξωτερική εικόνα να θεωρηθείς άνθρωπος;
   Άνθρωποι δεν ήταν όσοι έκαψαν, καίνε ακόμη τον Αμαζόνιο; Άνθρωποι ήταν ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Άνθρωποι δεν ήταν όσοι έκαψαν τη Παναγία των Παρισίων; Ναι, άνθρωποι ήταν. Την Ελλάδα όλη, σχεδόν, κάθε καλοκαίρι; Άνθρωποι. Και όσοι έχουν κατασπαράξει συνεχίζουν να το κάνουν τις τριτοκοσμικές χώρες βάφοντας τες στο αίμα, άνθρωποι και αυτοί.
Και ρωτάω τώρα εγώ. Ποια ανθρω'ποια';
Σε μια του φράση ο Μενέλαος Λουντέμης λέει με στόμφο.


"Θηρίο λένε τον άνθρωπο. Ποιο θηρίο μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο...βρισιά για θεριά"


Μπροστά μας τα θεριά φαντάζουν άγιοι. Άγγελοι του Θεού. Εμείς είμαστε τα ζώα. Που για το λίγο παραπάνω, χωρίς να λογαριάσουμε τίποτα και κανένα κατεδαφίζουμε τα πάντα στο πέρασμα μας.
Και όχι. Δε φταίει κανένας άλλος εκτός από μας τους ίδιους που με τα ίδια μας τα χεράκια βγάζουμε τα ματάκια μας. Όλα είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης μας.      Και όχι δε φταίει ο Θεός γι αυτό και όχι δε μπορεί να το σταματήσει. Γιατί όλα και όλοι μας φταίνε όταν πάει και στραβώνει κάτι?
Γιατί είμαστε τόσο άθλιοι που για να βγάλουμε και να καθαρίσουμε τη λάσπη από το πρόσωπο μας τη πετάμε αλλού.
Δε βαρεθήκατε;
   Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος είπε: Εγώ φταίω, παίρνω την ευθύνη.
Κανένας εννοείτε γιατί όλοι μας είμαστε βολεμένοι στη 'ξαπλώστρα' μας.
Το βασικό είναι πως δε γεννιέσαι άνθρωπος. Δυστυχώς. Γίνεσαι. Και κάποιοι από μας. Έχουνε πολύ δρόμο μπροστά τους.


Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: Εγώ, εγώ μοναχός μου θα σώσω τον κόσμο. Αν δε σωθεί εγώ θα φταίω. Υπευθυνότητα...


Μα στα αλήθεια πια υπευθυνότητα, καμία.
Δε νομίζω να περιμένετε να γίνει κανένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έτσι. Δε νομίζω να περιμένετε να χυθεί αίμα σε παγκόσμιο επίπεδο, σωστά;
  Να τος ο τρίτος παγκόσμιος. Έχει χτυπήσει χρόνια τώρα τη πόρτα μας. Ξεκινώντας από τις τριτοκοσμικές χώρες. Επεκτείνεται και σε ευρύτερες. Γιατί μας μάρανε η παγκοσμιοποίηση το κέρατο μου. Και τίποτα άλλο δε μας νοιάζει.
  Τι, επειδή δεν έρχεται ο άλλος με τη καραμπίνα, με το όπλο με το μαχαίρι του; Τι περιμένετε να δείτε για να πειστείτε πως διαλυόμαστε και καθόμαστε σαν βλάκες, σαν πανίβλακες με σταυρωμένα τα χέρια; Καίνε τον Αμαζόνιο. Μέχρι να τον κάψουν όλο. Φτάνουν στη Βραζιλία αφήνοντας μοναδικό τους σήμα τους μαύρους καπνούς. Τον Αμαζόνιο. Το οξυγόνο αυτού του πλανήτη. Άνθρωποι σκοτώνουν έμμεσα ανθρώπους. Και την τύχη μου μέσα. Ανοίξτε τα μάτια σας κανένας Θεός δε φταίει γι αυτό.
   Και όλα αυτά γιατί; Μα φυσικά για το παραπάνω χρήμα. Για κάτι τόσο εικονικά σημαντικό μα καθόλου στη πραγματικότητα. Γιατί ξεπεράσαμε το όριο του τόσο όσο;       Πώς θα μπορέσουμε αύριο με τα άχρηστα κώλο-λεφτά να αγοράσουμε ψάρια ή νερό όταν θα έχουν στερέψει οι πηγές, οι λίμνες, τα ποτάμια, όταν θα έχουν μολυνθεί για τις ηλίθιες βιομηχανίες τους. Πώς θα βγαίνουμε από τα σπίτια μας όταν η ατμόσφαιρα θα μυρίζει καυσαέριο και όχι οξυγόνο αφού θα έχουν καεί όλα τα δέντρα και μαζί και το οξυγόνο μας; Με ποιο τρόπο δε θα καιγόμαστε από την ακτινοβολία όταν όλα γύρω θα έχουν καλυφθεί με μπετό για τις πολυκατοικίες τους και τα τριώροφα τους, τις μεζονέτες τους. Πώς θα αγοράζεις κρέας όταν όλα τα ζώα θα έχουν πεθάνει από την έλλειψη τροφής από την έλλειψη πράσινου;
  Αυτοί είμαστε. Και ναι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Κοιτάζουμε το σήμερα χωρίς να μας νοιάζει το αύριο. Δε λογαριάζουμε τις συνέπειες των πράξεών μας στο αύριο. Τα κάνουμε όλα μαντάρα και μετά ως το πιο απλό. Κατηγορούμε το πιο απλό θύμα. Το Θεό.
Το στερημένο μας μυαλό φταίει για όλα. Αυτό και τίποτα άλλο.


Να σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο παντοτινά 
είχε πει ο Τάσος Λειβαδίτης και πραγματικά δε μπορώ να σκεφτώ πόσα χρόνια περάσανε από τότε.
Ποιος πιστεύει στα αλήθεια πως είναι αιώνιος; Πώς αυτή τη ζωή έχουμε και δεν υπάρχει άλλη το σκέφτηκε ποτέ κάνεις για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί σε αυτή τη μια. Ποιος τρελός; Κάποιοι πιστεύετε στη μετενσάρκωση και μπράβο σας. Άποψη σας. Δικαίωμα σας.
  Αν όμως στα αλήθεια πιστεύετε πείτε μου κάτι. Σε τι στα αλήθεια θα μετενσαρκωθείτε; Σε ένα κόσμο που θα έχει καταστραφεί από μας τους ίδιους τι μορφή θα πάρετε σαν επιστρέψετε; Στάχτες, αποκαΐδια ή ερείπια;;;
   Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πως το πλαστικό χρήμα δεν έχει ζωή δε μπορεί να προσφέρει τίποτα στην ουσία όταν δεν υπάρχει τίποτα. Το χρήμα μπορεί να αγοράσει το κρεβάτι μα όχι τον ύπνο. Βιβλία αλλά όχι το μυαλό. Φαγητό *όταν υπάρχει* μα όχι την όρεξη. Φάρμακα αλλά όχι υγεία. Καλοπέραση μα όχι ευτυχία. Το χρήμα είναι το μέσο μα όχι το αποτέλεσμα.     Το αποτέλεσμα του χρήματος είναι πια εμφανή και συντριπτικό.
  Λυπάμαι που μονάχα ο θυμός και η κατεστραμμένη επικαιρότητα γίνεται πηγή έμπνευσης. Λυπάμαι που όλοι μένουμε τυφλοί μπροστά στο πρόβλημα. Πανικοβλήθηκαν όλοι για τη Παναγία των Παρισίων όταν κάηκε. Ξανά φτιάχτηκε. Μπορείτε να κοιμάστε και να κοιμάμαι και εγώ ήσυχη. Μα για τον Αμαζόνιο που καίγεται και συνεχίζει σας βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Πώς αν τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι σε λίγα χρόνια σας το υπογράφω δε θα μπορούν. Ούτε αυτοί που το έπραξαν το έγκλημα ούτε και εμείς. Μας έφαγαν τα πετρέλαια και οι ανεμογεννήτριες. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι πολλοί έκαναν Θεό τους το χρήμα.
   Και αυτό πιστέψτε με δεν είναι θέμα πολιτικής. Είτε είσαι αριστερός, δεξιός, άκρο αριστερός ή ακροδεξιός ή κέντρο ή ότι άλλο σκατά θες να είσαι. Αν δεν είσαι άνθρωπος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από σκόρπιες λέξεις σε χαρτί. Κι αν χειροκροτηθεις στο τέλος για τις καλές σου ατάκες. Να είσαι σίγουρος πως το χειροκρότημα του κοινού σου θα είναι μισό. Γιατί αυτό κάνουμε πάντα. Κλείνουμε τα μάτια υποκρινόμαστε πως όλα είναι καλά και νομίζουμε πως όλα είναι καλά.
Ε λοιπόν δεν είναι.

Κάποιον, που θα φοβάται μη μας χάσει...

Όλα τα άλλα μπορεί και να φαίνονται περιττά. Ή μάλλον όχι. Είναι και θα είναι για πάντα περιττά. Ανεπαρκή. Μη απαραίτητα. Άχρηστα. Καθόλου σημαντικά.
  Γιατί όταν ένας άντρας ξέρει να διεκδικεί μια γυναίκα με το σωστό τρόπο. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία γι αυτήν.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την Αρχαία Ελλάδα. Την ιστορία εκείνη με τον Πάρη την Ελένη και τον Μενέλαο. Πόσος κόσμος χάθηκε για τα μάτια μιας γυναίκας; Στρατιές ολόκληρες πολέμησαν για εκείνη και ας ήταν άλλος ο λόγος του Τρωικού. Πόσο αίμα χύθηκε εξαιτίας μιας ωραίας Ελένης; Και πόσες προσπάθειες γίνονται τώρα για να κερδηθεί μια γυναίκα σωστή. Κυρία με το κεφάλι ψηλά; Καμία. Καμία απολύτως οι μεν είναι με εκείνους τους δε που πραγματικά δε θα έπρεπε να είναι. Και οι άλλοι, είναι μαζί με εκείνους τους άλλους που στη πραγματικότητα δε δίνουν τίποτα.

Γυναικείο το λάθος. Το φταίξιμο όμως αντρική υπόθεση. Και αυτός που πληρώνει τα ξοφλημένα στο τέλος δεν είναι εκείνος που πραγματικά φταίει.
  Δε θέλουμε τίποτα άλλο από έναν άντρα που φοβάται να μη μας χάσει. Έναν άντρα που ξέρει πως να διεκδικήσει μια γυναίκα σωστή και δε συμβιβάζεται με κοριτσάκια της μιας νύχτας. Για εκείνον τον έναν ζούμε. Που δε θα μας αφήσει να αναρωτιόμαστε αν ή αν δεν είμαστε σημαντικές ή απαραίτητες για εκείνον. Που δε θα δειλιάζει στην têt a têt επαφή.
Που ένα μήνυμα μέσω κινητού ή instagram ή Facebook δε θα του αρκεί. Που θα έχει το μυαλό του σε εσένα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και στο ενδιάμεσο δε θα μπαίνει καμία άλλη να σου κλέψει τη θέση σε αυτό.
Που θα χάνει τον ύπνο του τα βράδια και χωρίς καληνύχτα δε θα αντέχει να σε αφήσει.       Εκείνος που θα σε παρουσιάζει στους φίλους του και θα χαίρεται για την επιλογή του, θα χαίρεται για αυτήν και δεύτερη γνώμη δε θα περνάει από κανέναν για το πρόσωπο σου.     Εκείνον τον άντρα που θα πονάνε τα μέσα του για μας.
Εκείνος που θα τρέμει με τον ίδιο τρόπο όπως θα τρέμουμε και εμείς για εκείνον. Που δε θα φλερτάρει από απόσταση και θα έχει τα κότσια να έρθει να σου μιλήσει εκείνη τη στιγμή.
  Μόνο για εκείνους αξίζει να υπάρχουμε. Για εκείνους τους σωστούς τους κύριους.
Το ότι μερικοί φοράνε παντελόνια εμένα προσωπικά δε μου λέει τίποτα. Ένα παντελόνι δε θα με κάνει να σε θεωρήσω άντρα. Ένα παντελόνι δε σε κάνει απαραίτητα άντρα.
  Από παιδάκια χορτάσαμε. Και όχι, δεν αναφέρομαι σε εκείνα που το υποκοριστικό μπαίνει σύμφωνα με την ηλικία τους. Αλλά σε όλους αυτούς που κρύφτηκαν πίσω από ψεύτικα βλέμματα, από αέρινες σιωπές. Σε εκείνους που αντί να μιλήσουν ψιθύρισαν. Ψιθύρισαν για να μην ακουστούν.
Να βρείτε εκείνον που δε φοβάται και δε θα ντρέπεται να φωνάξει σε όλο το κόσμο ότι σας αγαπά.

Άντρα δε σε κάνει το φύλλο σου. Παρά μονάχα η συμπεριφορά σου. Η ηλικία είναι αριθμός, ξεχνιέται, μα όλα εκείνα που έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες θα μένουν πάντα στη μνήμη κολλημένα.
Να διαλέξετε εκείνον τον έναν που δε θα κλαίγεται επειδή τον πόνεσαν. Αλλά με αξιοπρέπεια θα δέχεται την αξία που είχε για εκείνον ότι αγάπησε και τον πόνεσε.
  Κάποιον που θα ανησυχεί μήπως δεν είστε καλά και θα παλεύει να σας κάνει να χαμογελάσετε. Για εκείνον που θα κλαίει για ότι του γρατζούνισε τη καρδιά και δε θα σκουπίζει τα δάκρυα του γρήγορα, γρήγορα, μη και χαρακτηριστεί ως φλώρος.
  Οι άντρες οι βαρύ και ασήκωτοι δε θα διανύσουν ποτέ χιλιόμετρα για σένα. Η εικόνα τους και το αντριλίκι τους θα έχουν το πρώτο και το κύριο λόγο στη ζωή τους.
  Να βρείτε εκείνον που τα χέρια του θα του είναι χρήσιμα μονάχα για να φάει, να σας αγκαλιάσει και να σας κρατήσει κοντά του. Από τους άλλους χόρτασε η ψυχή μας.
Για εκείνους τους κάποιους λέω. Για εκείνους που νομίζουν πως αν σηκώσουν το χέρι τους πάνω σου τον κάνουν απαραίτητα και άντρα.
Για εκείνους τους δήθεν προστατευτικούς, μα στην πραγματικότητα θα είναι κτητικοί, ζηλιάρηδες. Εκείνοι που θα σου στερούν τον αέρα και θα σε κάνουν να δεινοπαθείς με την παρουσία τους. Εκείνοι που δε θέλουν να σε γνωρίσουν στους φίλους σου μήπως και τον κοροϊδέψουν. Που σε κρύβει από παντού. Που δεν έμαθαν τι πάει να πει πόνος και όταν τον γνωρίζουν καταλογίζουν όλο το γυναικείο πληθυσμό ίδιο και απαράλλαχτο.
   

Για εκείνους τους δήθεν άντρες. Μη σπαταλάτε το χρόνο σας. Κάποιος εκεί έξω περιμένει να σας κάνει τις πιο ευτυχισμένες γυναίκες του κόσμου. Γιατί να βιαστείτε με τα αντράκια των social. Ποιος ο λόγος να χαραμίσετε τις νύχτες με εκείνους που δε ξέρουν τι θα πει ανθρώπινη επαφή, τόλμη στις κινήσεις, δύναμη ψυχής για το παραπάνω.
Για εκείνους τους σημαντικούς να ζείτε. Για εκείνους που η εξωτερική σας εμφάνισή δε θα το νοιάζει. Που είτε σας δει με τις πιτζάμες είτε με φόρεμα και τακούνια θα του κάνει το ίδιο. Εκείνους να ψάχνετε. Που ενώ δε θα έχουν τίποτα θα σας προσφέρουν τα πάντα.
Μέχρι τότε γιατί να αναλωθείτε με κάθε περαστικό που θέλει να μαγαρίσει τη ψυχή σας; Γιατί να σταματάτε για εκείνους τους "λίγους", γιατί να συμβιβαστείτε με παιδάκια ενώ σας αξίζουν άντρες, σωστοί κύριοι. Εκείνους να αναζητάτε, για εκείνους ναι. Αξίζει να ξενυχτάτε. 

   Μέχρι τότε να αγαπάτε τον εαυτό σας περισσότερο από τον οποιοδήποτε άλλο. Και όχι, αυτό δε λέγεται ναρκισσισμός. Λέγεται αξιοπρέπεια. Δε σας ζητάω να γίνεται ωραιοπαθείς, μα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο να τον έχετε εσείς μέχρι να...
Τίποτα άλλο δεν αξίζει. Με τα ψίχουλα μονάχα τα πουλιά χορταίνουν. Και αυτό ζήτημα. Όσο πιο ψηλά ποντάρεις τόσο πιο ψηλά θα φτάσεις. Και αυτή είναι μια συμβουλή ζωής από κάποια που έμαθε πως στους συμβιβασμούς η ψυχή κρυώνει. Μια συμβουλή καρδιάς από εκείνη που αν και αργά κατάλαβε πως αξίζει πολλά περισσότερα από όσα νόμιζε.

''Μαγκιά ή γυναικεία κακοποίηση;"

Για αρχή ας ξεκινήσουμε από αυτό. Η μαγκιά ενός άντρα φαίνεται όταν χρησιμοποιεί τα χέρια του για να αγκαλιάσει, να χαϊδέψει, να προστατέψει. Όχι όταν τα απλώνει για να χτυπήσει. Η βία δεν είναι παιχνίδι εξουσίας. Ούτε λύση στο πρόβλημα. Είναι μαχαίρι κοφτερό που τις περισσότερες φορές μπορεί να τραυματίσει και το πιο αθώο πλάσμα. Αν θες να λέγεσαι άντρας. Την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείς να σηκώσεις το χέρι σου, αντί να πληγώσεις, χάρισε απλόχερα αγάπη. Και αν σπανίζουν τέτοιοι άντρες στις μέρες αυτές. Προσπάθησε να γίνεις εκείνος ο ένας. Αυτός που η μητέρας σου θα είναι αύριο περήφανη που αποφάσισε να σε κρατήσει. Η γυναίκα σου ευτυχισμένη που σε διάλεξε για σύζυγό της και τα παιδιά σου τυχερά που κληρώθηκες πατέρας τους.

                                                            ~~~~

Όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωινό. Όταν ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Αντί να δω την αριστερή πλευρά πάλι άδεια. Είδα την κόρη μου να με κοιτάει με τα μεγάλα μελί της μάτια. Το πρόσωπο της ήταν βαμμένο άτσαλα. Τα μάτια της πασαλειμμένα με μαύρη μπογιά και στα μικρά της χείλη λερωμένα με το κόκκινο κραγιόν που είχα στο τσαντάκι με τα καλλυντικά μου. Τα μαλλιά της ανακατεμένα με προκαλούσαν να σηκωθώ και να τα περιποιηθώ όπως έπρεπε. Δε βρήκα το κουράγιο να τη μαλώσω για τη σκανδαλιά της.

"Λερώθηκες πάλι ε;" τη ρώτησα χωρίς όμως να περιμένω κάποια απάντηση.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άκουσα τα κόκαλα μου να τρίζουν. Ακόμα πονούσα από την χθεσινή μας πάλη. Τα πλευρά μου τα ένιωθα μουδιασμένα και η εικόνα μου ήταν πλήρης τραγική.

Παρόλα αυτά δε μίλησα. Έσφιξα τα δόντια όπως πάντα. Πήρα τη μικρή από το χέρι χαμογελώντας της γλυκά και μαζί κατευθυνθήκαμε προς το μπάνιο.

"Ξέρω πως δε το ήθελες. Δε πειράζει όμως είναι μπογιές, βγαίνουν. Θα τα καθαρίσουμε παρέα" της αποκρίθηκα με όσο κουράγιο είχε απομείνει μέσα μου.

Η μικρή πάλι δεν είπε κουβέντα. Ανέβηκε απλά στο ροζ σκαμπουδάκι της για να φτάνει το νιπτήρα του μπάνιου και άνοιξε μόνη της τη βρύση. Το βλέμμα μου πέρασε στιγμιαία από το καθρέφτη και παρατήρησα πως οι εικόνες μας καθρεφτίζονταν παρόμοιες πάνω στο γυαλί. Κατάπια με δυσκολία χωρίς να βρίσκω κάτι να πω και άρχισα να αφαιρώ όλο το ανεπίτυχο μακιγιάζ από το πρόσωπο της.

Σε λίγη ώρα το πρόσωπο της είχε επανέλθει στο κανονικό του. Οι μπογιές είχαν αφαιρεθεί με μεγάλη επιτυχία και το προσωπάκι της κόρης μου είχε επιτέλους ξανά το λευκό πορσελάνινο χρώμα του.

"Τώρα είσαι έτοιμη. Είδες που βγήκαν οι μπογιές με ευκολία" αναφώνησα με χαρά για το αποτέλεσμα μου και η μικρή με κοίταξε μέσα από το καθρέφτη.

Τότε ήταν που έκανε κάτι τόσο παράξενο για μένα. Απροσδόκητα πήρε νερό στα χέρια της και τα ακούμπησε πάνω στο δικό μου πρόσωπο.

Με όση δύναμη είχε άρχισε να το τρίβει κάνοντας με άθελά της να πονάω αφόρητα. Όταν απομάκρυνε τα χεράκια της κατσούφιασε. Και λυπημένη μου είπε.

"Οι δικές σου μπογιές γιατί δε βγαίνουν μαμά; Πόσο νερό πρέπει να ρίξω;". Τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου περίμεναν με ανυπομονησία μια σωστή απάντηση και εγώ δεν έβρισκα ούτε μια που εικονικά μπορούσε να φαίνεται σωστή.

"Αγάπη μου" προσπάθησα να της εξηγήσω.

"Γιατί είσαι κάθε μέρα με αυτές τις μπογιές στο πρόσωπο μαμά; Πότε θα τις βγάλεις από πάνω σου; Δε μου αρέσεις με αυτές τις μπογιές. Με τρομάζεις" μου δήλωσε θυμωμένη με ένα ύφος κατηγορηματικό που δε σήκωνε αντιρρήσεις. Έμεινα για ώρες να τη κοιτάω. Γρήγορα την έκλεισα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κλαίω βουβά στην αγκαλιά της. Δεν ήθελα να τη τρομάξω. Κάτσαμε για ώρες σε αυτή τη στάση. Με μένα να παλεύω να βάλω το μυαλό μου σε μια σωστή σειρά.

Ο χθεσινός μας καβγάς ήταν ένας ακόμη από τους πολλούς του μήνα. Έντονος. Πολύ έντονος. Εκείνος είχε βγει εκτός εαυτού και εγώ έστεκα ανήμπορη μπροστά στη δύναμη του. Εκείνη απλά θα μπορούσε να μας είχε ακούσει, μα να μας είχε δει; Έτρεμα και μόνο στην ιδέα ότι η κόρη μας, θα μας είχε δει σε μια τέτοια στιγμή. Έτρεμα για όλα εκείνα που μπορεί να άφηνε η βία στη ψυχή της. Ψεγάδια μιας ολόκληρης ζωής.

Σκούπισα τα μάτια μου σφιχτά. Σήκωσα τη μικρή από τα πόδια μου και σηκώθηκα ύστερα και εγώ. Το μουτράκι της με κοιτούσε αποσβολωμένο. Μα εγώ τώρα πια ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα να κάνω. Έτρεξα ξανά πίσω στο δωμάτιο και ανοίγοντας τη ντουλάπα έβγαλα από μέσα τη μεγάλη βαλίτσα. Η μικρή ξαφνικά εμφανίστηκε και εκείνη στο κάσωμα της πόρτας. Ξυπόλητη και απορημένη με τις κινήσεις μου. Γρήγορα ηρέμησα. Με αργές κινήσεις τοποθέτησα όσα ρούχα μπορούσα μέσα της και την έκλεισα.

"Μαμά που θα πας;" με ρώτησε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Από φόβο μήπως την άφηνα σπίτι μόνη της. Για αυτό ήμουν αρκετά σίγουρη.

"Πουθενά μωρό μου, χωρίς εσένα. Θα φύγουμε μαζί από εδώ μέσα" είπα με το χαμόγελο σκιαγραφημένο στο πρόσωπο μη θέλοντας να τη τρομάξω.

Ύστερα όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Οι δύο τους έτοιμες πια αναχωρούσαν από εκείνο το σπίτι που μια άσπρη μέρα δεν είχε καταφέρει να δει.

"Και που θα πάμε μαμά;" ρώτησε το μικρό κοριτσάκι σαν πια είχαν βρεθεί στο δρόμο με τους σάκους τους στο χέρι.

"Δε ξέρω μωρό μου. Πάντως σου υπόσχομαι, κάπου πολύ καλύτερα" έδωσε την υπόσχεση της η άλλη γυναίκα και αμέσως μπήκαν στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά τους.

Μερικές φορές, σε μερικές περιπτώσεις. Οι άνθρωποι. Για να ξεφύγουν από μια επώδυνη κατάσταση, χρειάζονται ένα δυνατό κίνητρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ισχυρό μα για να γίνει κίνητρο ένα αθώο παιδί στο πρόβλημα της βίας. Άραγε πόσο μαύρο φόντο κουβαλά μέσα του;

Τις περισσότερες φορές γινόμαστε θεατές μπροστά σε μια βίαιη κατάσταση και δεν αντιδρούμε παρά μονάχα παθητικά, με τα χέρια στις τσέπες, σφυρίζοντας αδιάφορα.

"Εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα. Σιγά, ας το κάνει κάποιος άλλος". Λέμε και με την ίδια αδιαφορία αποχωρούμε.

Ύστερα πάλι αναρωτιόμαστε.

"Μα καλά. Πόσο χαζός-η είναι αυτός-η. Γιατί δε μπορεί να σηκωθεί να φύγει, να τον αντιμετωπίσει, να τον εγκαταλείψει, να αμυνθεί; Και άλλα τόσα να, που περνάνε από το μυαλό μας εκείνη τη στιγμή. Και βρίσκονται τόσο κοντά σου αυτοί οι άνθρωποι. Είναι η γειτόνισσα που μπορεί να τη χτυπά ο άντρας της. Το παιδάκι του τρίτου ορόφου που το κακοποιούν οι γονείς του. Ένας φίλος, κάποιος γνωστός, ένας περαστικός στο δρόμο, ένας άνθρωπος με διαφορετική κουλτούρα, χρώμα, θρησκεία, προτίμηση.

Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Κάποιος που χρειάζεται τη βοήθειά σου. Μη μένεις άπραγος, παθητικός θεατής, παγωμένος μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα. Δραστηριοποιήσου. Γίνε ενεργός πολίτης. Οποία μορφή βίας και αν συναντάς σταμάτησε την. Έχεις τη δύναμη. Να βρεις και το θάρρος. Γιατί είμαι αρκετά σίγουρη πως αν γινόταν σε κάποιον δικό σου άνθρωπο δε θα σταματούσες να προσπαθείς. Βάλε στη θέση αυτού του άγνωστου τη φίλη σου, τη κόρη σου, την αδελφή σου, κάποιον αγαπημένο σου. Απόκτησε το δικό σου κίνητρο αν δε μπορεί από μόνη της η βία να γίνει ένα. Γυναίκες και παιδιά πέφτουν θύματα κακοποίησης όντας το πιο αδύναμο φύλο, καθημερινά. Τα ποσοστά τεράστια. Τα ποσοστά βίας ακόμα μεγαλύτερα. Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Μα αν καταφέρεις να αντιμετωπίσεις το ένα από αυτά είναι η αρχή για κάτι ακόμα μεγαλύτερο.

Μαγικά Χριστούγεννα....

~Δύο διαφορετικές ιστορίες αγάπης. Δύο χριστουγεννιάτικες ιστορίες με αγάπη, συναίσθημα, έρωτα. Με διαφορετικά μηνύματα. ~

Εκείνο το πρωινό ξύπνησα κάπως κακόκεφη. Τα σχολεία μπορεί να είχαν κλείσει λόγω γιορτών μα παρόλα αυτά τίποτα δε μπορούσε να μου δώσει την ικανοποίηση. Κάθε μέρα ήταν τόσο ξένη και απροσάρμοστη με τις ανάγκες ενός μικρού παιδιού σαν κι' εμένα.Σαν βγήκα από το δωμάτιο άκουσα τη μητέρα μου να τραγουδά κεφάτη ένα τραγούδι από τα αγαπημένα της. Η μητέρα μου δε τραγουδούσε σχεδόν ποτέ μα όταν το έκανε η φωνή της θύμισε αγγέλου. Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο χαρούμενη. Όλα μου φαινόντουσαν τόσο εξωπραγματικά.

Περίεργα πράγματα γινόντουσαν εκείνη τη μέρα μα δεν έδωσα και πολύ σημασία. Όλα θα γινόντουσαν πάλι μονότονα. Η μαμά κατευθύνθηκε στη κουζίνα και εγώ τότε βρήκα την ευκαιρία να περάσω μέσα. Όλος ο κόσμος μύριζε κάτι ωραίο. Η μαμά καθόταν στο τραπέζι και είχε γεμίσει τα χέρια της με ζυμάρια.

"Μαμά;" απόρησα παραξενεμένη με όσα έκανε.

"Αγάπη μου καλημέρα. Έλα, φάε πρωινό και κάτσε να με βοηθήσεις" μου ζήτησε και χάρηκα καθώς πότε δεν ήθελε τη βοήθειά μου.

"Τι είναι;" ρώτησα και έκατσα πάνω στη καρέκλα της κουζίνας κοιτώντας το πλούσιο πρωινό που είχε φταίξει για μένα με απορία αφού η μαμά κάθε πρωί έφευγε βιαστικά για τη δουλειά της αργοπορημένη αφήνοντας με μόνη μου σπίτι. Να φάω πρωινό, να ετοιμαστώ και να πάω στο σχολείο.

"Μελομακάρονα μωρό μου. Για τα Χριστούγεννα που έρχονται. Αύριο θα φτιάξουμε μαζί τους κουραμπιέδες εκείνα τα γλυκάκια με τη λευκή ζάχαρη που σου αρέσουν πολύ κάθε χρόνο" μου δήλωσε και με όρεξη έγλυψα τα χείλη μου που είχαν γεμίσει μαρμελάδα.
Για μια στιγμή μονάχα γιατί μετά άρχισα να μπερδεύομαι. Ήταν σίγουρα η μαμά μου αυτή η γυναίκα ή είχε πάθει κάτι. Η μητέρα μου δύσκολα ασχολούνταν μαζί μου, γυρνούσε πάντα κουρασμένη και σπάνια με άφηνε να τη βοηθήσω.

"Μα τι συμβαίνει μαμά, γιατί είσαι τόσο χαρούμενη, έγινε κάτι" θέλησα να μάθω καθώς όλα μέσα μου ήταν μπερδεμένα.

"Έρχονται τα Χριστούγεννα αγάπη μου. Από τη δουλειά μου πήρα μεγάλη άδεια και έτσι θα περάσουμε όλοι μαζί αυτές τις χαρούμενες, άγιες μέρες" μου απάντησε με την απέραντη χαρά που κουβαλούσε μέσα της. Και έστρεψε ξανά τη προσοχή της στα γλυκάκια που έφτιαχνε. Ο φούρνος ήταν ήδη αναμμένος με τα γλυκά που είχε φτιάξει η μαμά. Αυτά μύριζαν λοιπόν τόσο ωραία.
Έφαγα γρήγορα το πρωινό μου και έκατσα δίπλα της να την βοηθήσω. Μου έδειξε το πως πολλές φορές και αφού γεμίσαμε όλα τα ταψιά, μου έδωσε ένα μεγάλο πιρούνι για να τους φτιάξω εγώ το σχήμα.
Ήταν τόσο ωραίο εκείνο το πρωινό. Μου είχε φτιάξει ξαφνικά τη διάθεση.
   Όταν ο μπαμπάς γύρισε το απόγευμα από τη δουλειά όλα ήταν έτοιμα. Η μεγάλη τραπεζαρία μας ήταν γεμάτη με κάθε χριστουγεννιάτικη απόλαυση και ο μπαμπάς εκείνη τη μέρα λιγότερο νευρικός από τις προηγούμενες φορές. Σκεφτόμουν αν είχαν χαλάσει εκείνη τη μέρα τα τηλέφωνα τους και αποφάσισαν να γεμίσουν τον ελεύθερο χρόνο τους με μένα. Κανένας δεν το είχε πιάσει στα χέρια του εκείνη τη μέρα. Έτσι η λευκή οθόνη που άναβε και αντανακλούσε στο βλέμμα τους αποβλακώνοντας τους δεν άναψε σχεδόν καθόλου.
Η μαμά σαν είδε πως ο μπαμπάς ήταν πια ξεκούραστος του ζήτησε να κατεβάσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο από το πατάρι. Εκείνος δε της χάλασε χατίρι. Δίνοντας της ένα φιλί στα χείλη έσπευσε να κάνει την επιθυμία της διαταγή.
Το δέντρο μπήκε στο κέντρο του σαλονιού πλέον και η μαμά έριξε το βλέμμα της πάνω μου.

"Έλα αγάπη μου. Πάμε να με βοηθήσεις να φτιάξουμε το δέντρο, θα μας βοηθήσει και ο μπαμπάς" είπε χαρίζοντας μου το χέρι της που χωρίς δεύτερη σκέψη το έπιασα.
Κανένας δεν είχε νεύρα εκείνη τη μέρα. Κανένας δε μου φώναξε, ούτε μου υπέδειξε τι να κάνω. Εκείνη τη μέρα έμεινα με τις πιτζάμες από την ώρα που ξύπνησα. Η μαμά με άφηνε να βάζω τα στολίδια όπου ήθελα πάνω στο δέντρο χωρίς να μου ορίζει το που. Ο μπαμπάς έβαλε μουσική στο στέρεο αφήνοντας μου φιλιά που και που στο μάγουλο κάνοντας με να κοκκινίζω.
Είχε νυχτώσει πια όταν ξάπλωσα στο κρεβάτι μου ύστερα από το αγαπημένο μου φαγητό που είχε φταίξει η μαμά. Ήμουν αρκετά κουρασμένη όταν εκείνη με σκέπασε και μου έδωσε ένα μεγάλο φιλί στο κούτελο ψιθυρίζοντας μου καληνύχτα.

"Κοιμήσου αγάπη μου να ξεκουραστείς. Αύριο θα είναι μια εξίσου συναρπαστική αλλά κουραστική μέρα. Θα πρέπει ξανά να φτιάξουμε τα γλυκά που σου υποσχέθηκα και να βγούμε στα μαγαζιά να ψωνίσουμε δώρα. Εσύ, έγραψες γράμμα στον Άι-Βασίλη, του ζήτησες να σου φέρει το δώρο σου;" με ρώτησε και αχνά χαμογέλασα. Η αλήθεια ήταν πως το μυστικό της μαμάς και του μπαμπά δεν ήταν πια ασφαλές γιατί το είχα μάθει, παρόλα αυτά δεν την απογοήτευσα.

"Του έγραψα μαμά μα νομίζω πως σε μένα ήρθε φέτος πιο νωρίς" απάντησα και την είδα να δακρύζει.
Είχα την αγάπη και την αμέριστη προσοχή των γονιών μου. Χωρίς υποδείξεις, υπαινιγμούς και επικρίσεις. Τι άλλο θα μπορούσα να θέλω; Τι άλλο μπορούσα να ζητήσω; Ήξερα πως τα Χριστούγεννα που ερχόντουσαν ήταν μαγικά.

                                                       ~~~~

Καθόμουν στη μοβ πολυθρόνα διαβάζοντας αφοσιωμένη εκείνο το βιβλίο που είχα ξεκινήσει τη προηγούμενη βδομάδα. Εκείνο που μου είχε κινήσει τη περιέργεια να το ανοίξω και μαγεύτηκα. Με εκείνα και με τα άλλα δεν είχα προλάβει να φτάσω ούτε καν μέχρι τη μέση.   Ήμουν τόσο εκνευρισμένη εκείνη τη μέρα. Είχα σηκωθεί μάλλον κάπως περίεργη. Εκείνος δε βρισκόταν στο πλευρό μου. Μέρες τώρα βλεπόμασταν πολύ λίγο.
Ερχόταν από τη δουλειά αργότερα από μένα. Μα ακόμα και τότε δεν άλλαζε κάτι. Τρώγαμε μαζί και ύστερα σκαρφιζόταν πως είχε δουλειά και έπρεπε να φύγει. Όλο έτρεχε. Αγωνιούσε συνέχεια για κάτι. Και το τηλέφωνο μονίμως κολλημένο πάνω του. Όλο μιλούσε και όλο άκρη δεν έβγαζε.
Ήμουν τόσο απορροφημένη που πραγματικά δε συνειδητοποίησα πως το σπίτι φιλοξενούσε και τη δική του παρουσία. Άργησα πολύ να καταλάβω. Ένας θόρυβος με ξύπνησε από το λήθαργο μου. Γύρισα και κοίταξε. Η τσάντα του ήταν ριγμένη πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού και εκείνος κάπως εκνευρισμένος σε μια στάση αρκετά κοντά μου.

"Γύρισες; Συγγνώμη. Δε σε άκουσα" είπα μόνο και έστρεψα το βλέμμα μου ξανά μες τις σελίδες του πολυπόθητου βιβλίου.
Παρεμπιπτόντως δεν το συνέχισε. Ίσως να περίμενε να τσακωθούμε που είχε αφήσει τη τσάντα του πάνω στο κρυστάλλινο γυαλί και γνώριζε καλά το ποσό με εκνεύριζε, μα εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα συνέχεια. Τόπο στην οργή. Ήμουν αρκετά λυπημένη μαζί του.
Πήρε την τσάντα του και την έβαλε δίπλα από τον καναπέ. Για λίγο είχε τη καλοσύνη να με αφήσει στην ησυχία μου. Ύστερα όμως τη χάλασε. Και ενώ ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω από δίπλα του εκνευρισμένη, τα λόγια του με ηρέμησαν.

"Θέλεις να αφήσεις το βιβλίο και να πάμε για περπάτημα; Θα ήθελα να κάνουμε μια βόλτα μαζί, να ξεσκάσουμε" μου πρότεινε και σταμάτησα να διαβάζω τα γράμματα στις σελίδες. Έκλεισα το βιβλίο αργά και το ακούμπησα στο γυάλινο τραπέζι. Ήξερα καλά πως το βλέμμα του με συντρόφευε σε κάθε κίνηση μου μα αρνήθηκα να τον κοιτάξω και εγώ.

"Εντάξει. Πάω να ετοιμαστώ" του δήλωσα μα πηγαίνοντας να φύγω με κράτησε από το χέρι γλυκά.

"Δε χρειάζεται. Απλά βάλε το μπουφάν σου" είπε και σαν υπνωτισμένη από τη ξαφνικά αναπάντεχη και ταυτόχρονα τόσο τρυφερή συμπεριφορά του, πήγα σχεδόν βιαστικά να το φορέσω.

Περπατάγαμε για αρκετή ώρα. Ο παγωμένος αέρας μου έκανε ξαφνικά τόσο καλό. Η κάπνα από τα τζάκια είχαν πλημμυρίσει την ατμόσφαιρα με ένα λευκό νέφος. Οι αναπνοές μας σχημάτιζαν ένα σύννεφο καπνού. Το ευαίσθητο δέρμα μου είχε παγώσει. Σιωπή για άλλη μια φορά μας διακατείχε, μα παρόλα αυτά τα Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια στα μπαλκόνια των σπιτιών, των δέντρων και στις κολώνες του δήμου με ηρεμούσαν.

"Το ξέρω πως το τελευταίο καιρό έχουμε απομακρυνθεί. Ξέρω πως νομίζεις ότι δεν έχω χρόνο για σένα ή άλλα χίλια δύο που δεν αντιστοιχούν με τη πραγματικότητα. Μα δεν έχουν έτσι τα πράγματα" έσπασε τη σιωπή απότομα, όσο απότομα με χτύπησαν τα λόγια του ταράζοντας με.
Βρισκόμασταν ήδη στο μικρό λοφίσκο που είχε θέα ολόκληρη την Αθήνα. Έκατσε σε μια πέτρα και μου έτεινε το χέρι του να κάνω και εγώ το ίδιο.

"Δεν καταλαβαίνω. Γιατί όλα αυτά;" θέλησα επιτέλους να μάθω καθώς με έτρωγε η περιέργεια.
Εκείνος δε μου απάντησε. Ξεκούμπωσε το μπουφάν του και έβγαλε από μέσα ένα μπουκάλι κρασί με δύο ποτήρια.

"Μα τι είναι αυτά;" ρώτησα γελώντας βλέποντας τη σκηνή αυτή.

"Αφού δεν έσπασαν. Πάλι καλά να λες" αρνήθηκε να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση.

"Δε θέλω να σου μπαίνουν στο μυαλό ιδέες μικρό μου. Δε θέλω να έχεις αμφιβολίες για τίποτα" είπε μόνο και μου έδωσε ένα ποτήρι κρασί. Κόκκινο.

"Που θα πιούμε;"

"Μα στην ευτυχία μας βέβαια. Που αλλού. Μπορεί να σου φαίνεται παράξενο μα μόνο εσένα είχα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες" συνέχισε μα δεν πρόσθεσα τίποτα άλλο. Δε ήξερα τι εννοούσε, ούτε και τι είχε στο μυαλό του.
Η σιωπή του με προβλημάτιζε, μα σαν γύρισα να τον κοιτάξω εκείνα με το στόμα ανοιχτό.

"Τι είναι αυτό;"

"Είναι για σένα. Τίποτα μεγάλο. Μα θα ήθελα να μου δώσεις μια απάντηση" μου ζήτησε περνώντας στο δάχτυλο μου εκείνο το μικρό, χαριτωμένο, αστραφτερό μονόπετρο.

"Μια απάντηση;"

"Ένα ναι ή ένα όχι. Και αν θες να ξέρεις γι αυτό έψαχνα σχεδόν όλο αυτό το καιρό. Ήθελα να βρω το καλύτερο για σένα" με ενημέρωσε και έπεσα από τα σύννεφα μαθαίνοντας τι πραγματικά τον κρατούσε μακριά μου, σχεδόν όλο το Δεκέμβρη.

"Εσύ; Είσαι σίγουρος;" περίμενα να μου δείξει τι σκεφτόταν από τη δική του πλευρά. Έστρεψε όλο του το κορμί του προς το μέρος μου, με χάιδεψε και σήκωσε το πρόσωπο μου στο ύψος του δικού του βλέμματος.

"Αν και μόνο αν είσαι και εσύ σίγουρη. Εγώ έχω πάρει την απόφαση μου για το μέλλον και είσαι εσύ μα αν..."

"Ναι" είπα απλά, μόνο. Χωρίς καν να το σκεφτώ διακόπτοντας τον ειρμό του.

"Ναι τι ναι;" απόρησε και εκείνος και σηκώθηκε πανικοβλημένος όρθιος.

"Ναι. Δέχομαι να γίνω γυναίκα σου" επανέλαβα πιο ολοκληρωμένα πέφτοντας στην αγκαλιά του. Σε μια αγκαλιά που με έσφιξε βαθιά μέσα της. Και με σήκωσε ψηλά. Σε μια αγκαλιά που τώρα πια ήμουν σίγουρη εκατό τα εκατό πως ήταν το λιμάνι μου. Ήταν τα πιο μαγικά Χριστούγεννα της ζωής μου, τα Χριστούγεννα εκείνα που θα έμεναν στην ψυχή και τη καρδιά μου ανεξίτηλα χαραγμένα. Η αρχή μιας καινούργιας γεμάτης μαγεία ζωής.

       ~Στην απελπισία της στιγμής, στις δυσκολίες που μπορεί και να αντιμετωπίσεις, φτιάξε γέφυρα αντοχής. Μερικές φορές το μυαλό, μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Η ανάγκη μας για το λευκό φόντο στη ζωή μας, είναι μεγαλύτερη από το οτιδήποτε άλλο, μη παλεύεις να δεις μαύρο σε κάθε σου στιγμή. Περίμενε. Τα μεγαλύτερα θαύματα έγιναν όταν κανείς δε τα περίμενε, όταν όλοι τα είχαν παρατήσει. Γιατί, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι οι ξεχωριστοί να σου δίνουν φως όταν όλα γύρω σου έχουν σβήσει. Και αν δε μπορείς να γίνεις ένας από αυτούς, τουλάχιστον μην απελπίζεσαι. Αν πάλι δεν είσαι από εκείνους, γίνε σαν τους άλλους και χάρισε άπλετο λευκό σε εκείνους που τόσο το έχουν ανάγκη. Κάνε τη μαγεία των Χριστουγέννων να διαρκέσει 365 μέρες το χρόνο….Μπορείς. Αγάπα. Ζήσε. Χάρισε. Φώτισε. Αγκάλιασε. Πίστεψε. Βοήθησε. Νιώσε. Εκεί υπάρχει κόσμος που εκτός από οτιδήποτε άλλο είναι φτωχός από συναισθήματα. Ένα ακριβό δώρο δε θα του δώσει πίσω την υγεία της ψυχής του, δε θα χορτάσει το άδειο πνεύμα του, την μισογεμάτη ψυχή του. Διάλεξε ανάμεσα στα υλικά δώρα εκείνα της ψυχής, κάποιοι κρυώνουν και ας έχουν θέρμανση. Κάνε τη διαφορά. Το συναίσθημα δε κοστίζει μα σε κάποιους κοστίζει η απώλεια του…..