Ύστερα από τόσο καιρό ξεκίνησα πάλι να γράφω.
Και δεν είναι και τόσο καλός ο λόγος. Ίσως αυτό διαχωρίζει ένα άρθρο από ένα κείμενο. Η επικαιρότητα.
Και η επικαιρότητα είναι από κάθε άποψη από κάθε πλευρά από κάθε γωνιά τραγική.
Καθόλου σχετικότητα αυτή τη φορά. Στα κομμάτια η σχετικότητα.
Δε ξέρω από που να το πιάσω. Αλλά νομίζω πως πια, εγώ τουλάχιστον νιώθω, αισθάνομαι αποστροφή. Για τον ίδιο μου τον εαυτό. Για αυτό που είμαι. Για αυτό που με δηλώνει το 'κράτος, η 'κοινωνία' ο κόσμος όλος. Από την εικόνα, τα χαρακτηριστικά, το γενικότερο πλάνο.
Και ρωτάω τώρα εγώ. Μπορείς μονάχα από μια εξωτερική εικόνα να θεωρηθείς άνθρωπος;
Άνθρωποι δεν ήταν όσοι έκαψαν, καίνε ακόμη τον Αμαζόνιο; Άνθρωποι ήταν ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Άνθρωποι δεν ήταν όσοι έκαψαν τη Παναγία των Παρισίων; Ναι, άνθρωποι ήταν. Την Ελλάδα όλη, σχεδόν, κάθε καλοκαίρι; Άνθρωποι. Και όσοι έχουν κατασπαράξει συνεχίζουν να το κάνουν τις τριτοκοσμικές χώρες βάφοντας τες στο αίμα, άνθρωποι και αυτοί.
Και ρωτάω τώρα εγώ. Ποια ανθρω'ποια';
Σε μια του φράση ο Μενέλαος Λουντέμης λέει με στόμφο.
"Θηρίο λένε τον άνθρωπο. Ποιο θηρίο μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο...βρισιά για θεριά"
Μπροστά μας τα θεριά φαντάζουν άγιοι. Άγγελοι του Θεού. Εμείς είμαστε τα ζώα. Που για το λίγο παραπάνω, χωρίς να λογαριάσουμε τίποτα και κανένα κατεδαφίζουμε τα πάντα στο πέρασμα μας.
Και όχι. Δε φταίει κανένας άλλος εκτός από μας τους ίδιους που με τα ίδια μας τα χεράκια βγάζουμε τα ματάκια μας. Όλα είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης μας. Και όχι δε φταίει ο Θεός γι αυτό και όχι δε μπορεί να το σταματήσει. Γιατί όλα και όλοι μας φταίνε όταν πάει και στραβώνει κάτι?
Γιατί είμαστε τόσο άθλιοι που για να βγάλουμε και να καθαρίσουμε τη λάσπη από το πρόσωπο μας τη πετάμε αλλού.
Δε βαρεθήκατε;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος είπε: Εγώ φταίω, παίρνω την ευθύνη.
Κανένας εννοείτε γιατί όλοι μας είμαστε βολεμένοι στη 'ξαπλώστρα' μας.
Το βασικό είναι πως δε γεννιέσαι άνθρωπος. Δυστυχώς. Γίνεσαι. Και κάποιοι από μας. Έχουνε πολύ δρόμο μπροστά τους.
Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: Εγώ, εγώ μοναχός μου θα σώσω τον κόσμο. Αν δε σωθεί εγώ θα φταίω. Υπευθυνότητα...
Μα στα αλήθεια πια υπευθυνότητα, καμία.
Δε νομίζω να περιμένετε να γίνει κανένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έτσι. Δε νομίζω να περιμένετε να χυθεί αίμα σε παγκόσμιο επίπεδο, σωστά;
Να τος ο τρίτος παγκόσμιος. Έχει χτυπήσει χρόνια τώρα τη πόρτα μας. Ξεκινώντας από τις τριτοκοσμικές χώρες. Επεκτείνεται και σε ευρύτερες. Γιατί μας μάρανε η παγκοσμιοποίηση το κέρατο μου. Και τίποτα άλλο δε μας νοιάζει.
Τι, επειδή δεν έρχεται ο άλλος με τη καραμπίνα, με το όπλο με το μαχαίρι του; Τι περιμένετε να δείτε για να πειστείτε πως διαλυόμαστε και καθόμαστε σαν βλάκες, σαν πανίβλακες με σταυρωμένα τα χέρια; Καίνε τον Αμαζόνιο. Μέχρι να τον κάψουν όλο. Φτάνουν στη Βραζιλία αφήνοντας μοναδικό τους σήμα τους μαύρους καπνούς. Τον Αμαζόνιο. Το οξυγόνο αυτού του πλανήτη. Άνθρωποι σκοτώνουν έμμεσα ανθρώπους. Και την τύχη μου μέσα. Ανοίξτε τα μάτια σας κανένας Θεός δε φταίει γι αυτό.
Και όλα αυτά γιατί; Μα φυσικά για το παραπάνω χρήμα. Για κάτι τόσο εικονικά σημαντικό μα καθόλου στη πραγματικότητα. Γιατί ξεπεράσαμε το όριο του τόσο όσο; Πώς θα μπορέσουμε αύριο με τα άχρηστα κώλο-λεφτά να αγοράσουμε ψάρια ή νερό όταν θα έχουν στερέψει οι πηγές, οι λίμνες, τα ποτάμια, όταν θα έχουν μολυνθεί για τις ηλίθιες βιομηχανίες τους. Πώς θα βγαίνουμε από τα σπίτια μας όταν η ατμόσφαιρα θα μυρίζει καυσαέριο και όχι οξυγόνο αφού θα έχουν καεί όλα τα δέντρα και μαζί και το οξυγόνο μας; Με ποιο τρόπο δε θα καιγόμαστε από την ακτινοβολία όταν όλα γύρω θα έχουν καλυφθεί με μπετό για τις πολυκατοικίες τους και τα τριώροφα τους, τις μεζονέτες τους. Πώς θα αγοράζεις κρέας όταν όλα τα ζώα θα έχουν πεθάνει από την έλλειψη τροφής από την έλλειψη πράσινου;
Αυτοί είμαστε. Και ναι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Κοιτάζουμε το σήμερα χωρίς να μας νοιάζει το αύριο. Δε λογαριάζουμε τις συνέπειες των πράξεών μας στο αύριο. Τα κάνουμε όλα μαντάρα και μετά ως το πιο απλό. Κατηγορούμε το πιο απλό θύμα. Το Θεό.
Το στερημένο μας μυαλό φταίει για όλα. Αυτό και τίποτα άλλο.
Να σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο παντοτινά
είχε πει ο Τάσος Λειβαδίτης και πραγματικά δε μπορώ να σκεφτώ πόσα χρόνια περάσανε από τότε.
Ποιος πιστεύει στα αλήθεια πως είναι αιώνιος; Πώς αυτή τη ζωή έχουμε και δεν υπάρχει άλλη το σκέφτηκε ποτέ κάνεις για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί σε αυτή τη μια. Ποιος τρελός; Κάποιοι πιστεύετε στη μετενσάρκωση και μπράβο σας. Άποψη σας. Δικαίωμα σας.
Αν όμως στα αλήθεια πιστεύετε πείτε μου κάτι. Σε τι στα αλήθεια θα μετενσαρκωθείτε; Σε ένα κόσμο που θα έχει καταστραφεί από μας τους ίδιους τι μορφή θα πάρετε σαν επιστρέψετε; Στάχτες, αποκαΐδια ή ερείπια;;;
Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πως το πλαστικό χρήμα δεν έχει ζωή δε μπορεί να προσφέρει τίποτα στην ουσία όταν δεν υπάρχει τίποτα. Το χρήμα μπορεί να αγοράσει το κρεβάτι μα όχι τον ύπνο. Βιβλία αλλά όχι το μυαλό. Φαγητό *όταν υπάρχει* μα όχι την όρεξη. Φάρμακα αλλά όχι υγεία. Καλοπέραση μα όχι ευτυχία. Το χρήμα είναι το μέσο μα όχι το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα του χρήματος είναι πια εμφανή και συντριπτικό.
Λυπάμαι που μονάχα ο θυμός και η κατεστραμμένη επικαιρότητα γίνεται πηγή έμπνευσης. Λυπάμαι που όλοι μένουμε τυφλοί μπροστά στο πρόβλημα. Πανικοβλήθηκαν όλοι για τη Παναγία των Παρισίων όταν κάηκε. Ξανά φτιάχτηκε. Μπορείτε να κοιμάστε και να κοιμάμαι και εγώ ήσυχη. Μα για τον Αμαζόνιο που καίγεται και συνεχίζει σας βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Πώς αν τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι σε λίγα χρόνια σας το υπογράφω δε θα μπορούν. Ούτε αυτοί που το έπραξαν το έγκλημα ούτε και εμείς. Μας έφαγαν τα πετρέλαια και οι ανεμογεννήτριες. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι πολλοί έκαναν Θεό τους το χρήμα.
Και αυτό πιστέψτε με δεν είναι θέμα πολιτικής. Είτε είσαι αριστερός, δεξιός, άκρο αριστερός ή ακροδεξιός ή κέντρο ή ότι άλλο σκατά θες να είσαι. Αν δεν είσαι άνθρωπος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από σκόρπιες λέξεις σε χαρτί. Κι αν χειροκροτηθεις στο τέλος για τις καλές σου ατάκες. Να είσαι σίγουρος πως το χειροκρότημα του κοινού σου θα είναι μισό. Γιατί αυτό κάνουμε πάντα. Κλείνουμε τα μάτια υποκρινόμαστε πως όλα είναι καλά και νομίζουμε πως όλα είναι καλά.
Ε λοιπόν δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου