Μπορεί να μην είμαι...είμαι όμως πάντα εγώ.

Μπορεί να μην είμαι πάντα γλυκιά. 

Μπορεί να έχω ξεσπάσματα, να είμαι νευρική.

Μπορεί να μην είμαι πάντα αγαπητή ή κοινωνική ή ομιλητική.

Μπορεί να μη συμπαθώ εύκολα ανθρώπους. Κάποιοι με λένε και ξινή, νευροσπασμα.

Μπορεί να μην είμαι πάντα ένα Σάββατο βράδυ. Ωραία ντυμένη, βαμμένη, σενιαρισμένη.

Μπορεί απλά να είμαι μία Κυριακή πρωί ή πρωινό Δευτέρας με φόρμες μαύρους κύκλους έτοιμη για πρωινό καφέ και τρέξιμο στους δρόμους.

Μπορεί να μη συμφιλιωνομαι με την ιδέα του συμβαδίζω πάντα, να τραβάω γι αλλού.
Να τραβάω βλέμματα δυσαρέσκειας ή να γίνομαι το κέντρο σχολιασμού. Ίσως και να έρθει η στιγμή να μη μ'αντεχω ούτε εγώ η ίδια.

Μπορεί να κλεινομαι στον εαυτό μου και να μην αντέχω δίπλα μου ούτε άνθρωπο στα δύο μέτρα.

Μπορεί να μην είμαι πάντα καθώς πρέπει, να είμαι απλά εκείνη που θέλω.

Μπορεί να μην είμαι πάντα αυτή που θέλουν αλλά είμαι πάντα αυτή που θέλω εγώ, αυτή που είμαι, αυτή που μπορώ.

Και μόνο τέτοιους ανθρώπους δέχομαι να στέκονται πλάι μου. Με αλήθεια, μπέσα και πρόσωπα που μυρίζουν Δευτέρας πρωινά. Δε μου φτάνουν μονάχα οι Σάββατο βράδυ. Ούτε κι εγώ είμαι απλά ένα Σάββατο βράδυ. Δε θέλω και δε μπορώ να είμαι. Οι καθημερινές μου ήταν καλως ή κακώς η μικρή μου προσωποποίηση 

''Τα μάθατε'' Οι άντρες κλαίνε...

Σε όλη μου τη ζωή. Από τότε που ήμουνα παιδί άκουγα συνέχεια την ίδια φράση. Οι άντρες δε κλαίνε. Μάλιστα, οι άντρες δε κλαίνε. Και γιατί δε κλαίνε οι άντρες, μάθαμε ποτέ;

Αηδίες. Πάντα αυτή η κοινωνία, αυτός ο  κόσμος στα μάθαινε όλα μισά. Όλα. Και είναι σίγουρο πως δε θα μπορέσει ποτέ να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Οι άντρες δε κλαίνε. Αηδίες. Αν είσαι άνθρωπος κλαις, μονάχα τα τέρατα κάνουν τους άλλους να κλαίνε. Κι ας μη σου πω εγώ πόσους άντρες είδα που δεν έκλαψαν. Ήταν από εκείνους που δε χαμογέλασαν ποτέ. Τα μεγάλα συναισθήματα είναι για τους μεγάλους ψυχικά εσωτερικούς κόσμους των ανθρώπων.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άντρες δε μπορούσαν να κλαίνε. Γιατί δε μπορούσαν να είναι ανασφαλείς ή αδύναμοι ή αισθηματικοί ή ρομαντικοί. Μη κλαις, τα δάκρυα είναι για τις γυναικούλες. Έτσι δεν σου είπαν, και σε έπεισαν, γιατί σε έπεισαν, γιατί τους άφησες να σε πείσουν. Τα δάκρυα είναι για τις γυναικούλες και το ξύλο για τους άντρακλες, άσε και ξέρω.

Μα δε χάνεις τη τιμή σου από τα δάκρυα, την χάνεις από τα λάθος λόγια, από τις λάθος κινήσεις, από τη σιωπή σου από τη συμπεριφορά σου, μα όχι από τα δάκρυα. Οι άντρες δε κλαίνε. Δε είναι θέμα άντρα ή γυναίκας τα δάκρυα γλυκέ μου. Πλέον και γυναίκα που είσαι, αν σε δουν να κλαις ήρθε η συντέλεια πάει. Δεν είσαι καλά, είσαι πιεσμένος αλλά δε τους αφορά το τι σε πιέζει. Μήπως θες γιατρό, μήπως θες ψυχίατρο ή ψυχολόγο; Μήπως τον θέλουνε αυτοί το γιατρό κι όχι εσύ αναρωτήθηκες.

Οι άντρες κλαίνε δε ξέρω τι σου λένε, κλαίνε και παρά κλαίνε. Κλαίνε γιατί είναι άνθρωποι, γιατί αγαπάνε, γιατί πονάνε, γιατί έχουν σταθεί σκληροί πιο πολύ από όσο άντεχαν. Κλαίνε γιατί έτσι θέλουν στο κάτω κάτω και γιατί να σας δώσουν λογαριασμό. Δικιά τους η ψυχή, και τα πάθη και τα λάθη (λάθη που κάναν με πολύ πάθος).

Κι αν τύχει κάποια μέρα και στιγμή που θα θέλετε να μοιραστείτε τις τόσες σας αδυναμίες να ξέρετε πως θα βρείτε άνθρωπο. Με ψυχή, περίσσεια ψυχή. Άπλετη ψυχή. Για να είστε μαζί αδύναμοι, μαζί ανασφαλείς, μαζί δυνατοί που θα κλαίνε από το τόσο φόρτο ψυχής τους. Να τρέμεις αυτούς που δεν κλαίνε, εκείνοι δεν έχουν ψυχή κι αν δεν έχεις ψυχή...καλύτερα άστο για την ώρα. Κράτα αυτό μονάχα. Οι άντρες κλαίνε και είναι ακόμα πιο όμορφο αν στέκεται δίπλα του γυναίκα που διαλέχθηκε στις τόσες να θαυμάζει τα δάκρυα εκείνα τα βαριά.

"Πιάσε τον προορισμό και άσε το ταξίδι"

Σημασία δεν έχει ο προορισμός; Γιατί; Από πότε πήρε το ταξίδι τόση βαρύτητα; Οι Λαιστρυγόνες, οι Κύκλωπες; Πως αντέχονται αυτά μάτια μου αν δεν έχεις βλέψεις για το που πας; Αν δεν έχεις στόχο σου τα αστέρια θα κυλιστείς στης γης το χώμα.  Γιατί μας μεγάλωσαν να κοιτάμε τα χειρότερα, μας παραδειγμάτιζε ο πόνος αλλά για πόσο; Δε καταλαβαίνεται πως γινόμαστε ένα με αυτόν. Και τον προκαλούμε και τον βιώνουμε αδιαμαρτύρητα και...

   

Μαλακίες, υπάρχουν και καλύτερα, υπάρχουν κάτι ζωές εκεί έξω πολύ πιο όμορφες, που δε έχουν τον ήλιο ανάγκη, που μυρίζουν ίσως και βροχή, που ίσως και να ταξιδέψεις και πολύ. Μα αν δε ξέρεις το που πας, αν δεν είναι σημαντικό το εκεί, γιατί να κάνεις γαμημένα χιλιόμετρα μωρό μου για το τίποτα. Ποιο ταξίδι. Το ταξίδι είναι απλά το μέσο, εγώ έχω βλέψεις για το εκεί. Αν δεν υπήρχε το εκεί δε θα σηκωνόμουν ποτέ από το κρεβάτι μου, από τη βολή μου, από το σπίτι μου για να ταξιδέψω. Δεν αντέχονται Λαιστρυγόνες ούτε και Κύκλωπες ψυχή μου αν δεν αξίζει το εκεί όπου θα φτάσεις. Κι αν βρεις εκεί που θα πας καινούργιους Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες; Υπάρχει περίπτωση να μας δίδαξαν λάθος, και είναι μαρτυρικά ανώφελο, ότι...χάσαμε ζωή τόση που δε θα αναπληρωθεί ποτέ. Από ένα φθηνό ''υπάρχουν και χειρότερα''. 

  

Ποιος άλλαξε το κόσμο κοιτώντας πως υπάρχουν και χειρότερα γαμώτο. Κανείς. Αυτοί οι μελλοντικοί, αυτοί οι λίγοι, οι τωρινοί, έχουν βλέψεις για το κόσμο τους όχι για να τον αφήσουν ίδιο επειδή υπάρχουν και χειρότερα αλλά επειδή ρε φίλε έχουν γούστο στα ακριβά πράγματα, στα ωραία, στα ελεύθερα, τα όμορφα. Σε κούρασα το ξέρω. Μα δε με νοιάζει. Γιατί πολλοί μεγαλώσαμε με το υπάρχουν και χειρότερα και δε το αντέχει η ψυχή μου ρε φίλε. Άστο το ταξίδι, ακούς, άμα κοιτάξεις μονάχα το ταξίδι θα χαθείς. Θα περιφέρεσαι, δεν έχει νόημα να περιφέρεσαι, έχει νόημα να φτάσεις σημαδεμένος από το ταξίδι σου στο προορισμό. Μα στο προορισμό. Ο προορισμός που λες είναι ένα κεφάλαιο που θες δε θες, θες δε θες είναι κάτι μεγάλο. Είναι κάτι άλλο. 

Ο προορισμός μου πια για μένα, είσαι εσύ....