Αναγνώστες

Σελίδες

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

Τρίτος παγκόσμιος ή το τέλος του κόσμου





Ύστερα από τόσο καιρό ξεκίνησα πάλι να γράφω.
Και δεν είναι και τόσο καλός ο λόγος. Ίσως αυτό διαχωρίζει ένα άρθρο από ένα κείμενο. Η επικαιρότητα.
Και η επικαιρότητα είναι από κάθε άποψη από κάθε πλευρά από κάθε γωνιά τραγική.
Καθόλου σχετικότητα αυτή τη φορά. Στα κομμάτια η σχετικότητα.
Δε ξέρω από που να το πιάσω. Αλλά νομίζω πως πια, εγώ τουλάχιστον νιώθω, αισθάνομαι αποστροφή. Για τον ίδιο μου τον εαυτό. Για αυτό που είμαι. Για αυτό που με δηλώνει το '
κράτος, η 'κοινωνία' ο κόσμος όλος. Από την εικόνα, τα χαρακτηριστικά, το γενικότερο πλάνο.
Και ρωτάω τώρα εγώ. Μπορείς μονάχα από μια εξωτερική εικόνα να θεωρηθείς άνθρωπος;
   Άνθρωποι δεν ήταν όσοι έκαψαν, καίνε ακόμη τον Αμαζόνιο; Άνθρωποι ήταν ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Άνθρωποι δεν ήταν όσοι έκαψαν τη Παναγία των Παρισίων; Ναι, άνθρωποι ήταν. Την Ελλάδα όλη, σχεδόν, κάθε καλοκαίρι; Άνθρωποι. Και όσοι έχουν κατασπαράξει συνεχίζουν να το κάνουν τις τριτοκοσμικές χώρες βάφοντας τες στο αίμα, άνθρωποι και αυτοί.
Και ρωτάω τώρα εγώ. Ποια ανθρω'ποια';
Σε μια του φράση ο Μενέλαος Λουντέμης λέει με στόμφο.


"Θηρίο λένε τον άνθρωπο. Ποιο θηρίο μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο...βρισιά για θεριά"


Μπροστά μας τα θεριά φαντάζουν άγιοι. Άγγελοι του Θεού. Εμείς είμαστε τα ζώα. Που για το λίγο παραπάνω, χωρίς να λογαριάσουμε τίποτα και κανένα κατεδαφίζουμε τα πάντα στο πέρασμα μας.
Και όχι. Δε φταίει κανένας άλλος εκτός από μας τους ίδιους που με τα ίδια μας τα χεράκια βγάζουμε τα ματάκια μας. Όλα είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης μας.      Και όχι δε φταίει ο Θεός γι αυτό και όχι δε μπορεί να το σταματήσει. Γιατί όλα και όλοι μας φταίνε όταν πάει και στραβώνει κάτι?
Γιατί είμαστε τόσο άθλιοι που για να βγάλουμε και να καθαρίσουμε τη λάσπη από το πρόσωπο μας τη πετάμε αλλού.
Δε βαρεθήκατε;
   Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος είπε: Εγώ φταίω, παίρνω την ευθύνη.
Κανένας εννοείτε γιατί όλοι μας είμαστε βολεμένοι στη 'ξαπλώστρα' μας.
Το βασικό είναι πως δε γεννιέσαι άνθρωπος. Δυστυχώς. Γίνεσαι. Και κάποιοι από μας. Έχουνε πολύ δρόμο μπροστά τους.


Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε: Εγώ, εγώ μοναχός μου θα σώσω τον κόσμο. Αν δε σωθεί εγώ θα φταίω. Υπευθυνότητα...


Μα στα αλήθεια πια υπευθυνότητα, καμία.
Δε νομίζω να περιμένετε να γίνει κανένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έτσι. Δε νομίζω να περιμένετε να χυθεί αίμα σε παγκόσμιο επίπεδο, σωστά;
  Να τος ο τρίτος παγκόσμιος. Έχει χτυπήσει χρόνια τώρα τη πόρτα μας. Ξεκινώντας από τις τριτοκοσμικές χώρες. Επεκτείνεται και σε ευρύτερες. Γιατί μας μάρανε η παγκοσμιοποίηση το κέρατο μου. Και τίποτα άλλο δε μας νοιάζει.
  Τι, επειδή δεν έρχεται ο άλλος με τη καραμπίνα, με το όπλο με το μαχαίρι του; Τι περιμένετε να δείτε για να πειστείτε πως διαλυόμαστε και καθόμαστε σαν βλάκες, σαν πανίβλακες με σταυρωμένα τα χέρια; Καίνε τον Αμαζόνιο. Μέχρι να τον κάψουν όλο. Φτάνουν στη Βραζιλία αφήνοντας μοναδικό τους σήμα τους μαύρους καπνούς. Τον Αμαζόνιο. Το οξυγόνο αυτού του πλανήτη. Άνθρωποι σκοτώνουν έμμεσα ανθρώπους. Και την τύχη μου μέσα. Ανοίξτε τα μάτια σας κανένας Θεός δε φταίει γι αυτό.
   Και όλα αυτά γιατί; Μα φυσικά για το παραπάνω χρήμα. Για κάτι τόσο εικονικά σημαντικό μα καθόλου στη πραγματικότητα. Γιατί ξεπεράσαμε το όριο του τόσο όσο;       Πώς θα μπορέσουμε αύριο με τα άχρηστα κώλο-λεφτά να αγοράσουμε ψάρια ή νερό όταν θα έχουν στερέψει οι πηγές, οι λίμνες, τα ποτάμια, όταν θα έχουν μολυνθεί για τις ηλίθιες βιομηχανίες τους. Πώς θα βγαίνουμε από τα σπίτια μας όταν η ατμόσφαιρα θα μυρίζει καυσαέριο και όχι οξυγόνο αφού θα έχουν καεί όλα τα δέντρα και μαζί και το οξυγόνο μας; Με ποιο τρόπο δε θα καιγόμαστε από την ακτινοβολία όταν όλα γύρω θα έχουν καλυφθεί με μπετό για τις πολυκατοικίες τους και τα τριώροφα τους, τις μεζονέτες τους. Πώς θα αγοράζεις κρέας όταν όλα τα ζώα θα έχουν πεθάνει από την έλλειψη τροφής από την έλλειψη πράσινου;
  Αυτοί είμαστε. Και ναι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Κοιτάζουμε το σήμερα χωρίς να μας νοιάζει το αύριο. Δε λογαριάζουμε τις συνέπειες των πράξεών μας στο αύριο. Τα κάνουμε όλα μαντάρα και μετά ως το πιο απλό. Κατηγορούμε το πιο απλό θύμα. Το Θεό.
Το στερημένο μας μυαλό φταίει για όλα. Αυτό και τίποτα άλλο.


Να σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο παντοτινά 
είχε πει ο Τάσος Λειβαδίτης και πραγματικά δε μπορώ να σκεφτώ πόσα χρόνια περάσανε από τότε.
Ποιος πιστεύει στα αλήθεια πως είναι αιώνιος; Πώς αυτή τη ζωή έχουμε και δεν υπάρχει άλλη το σκέφτηκε ποτέ κάνεις για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί σε αυτή τη μια. Ποιος τρελός; Κάποιοι πιστεύετε στη μετενσάρκωση και μπράβο σας. Άποψη σας. Δικαίωμα σας.
  Αν όμως στα αλήθεια πιστεύετε πείτε μου κάτι. Σε τι στα αλήθεια θα μετενσαρκωθείτε; Σε ένα κόσμο που θα έχει καταστραφεί από μας τους ίδιους τι μορφή θα πάρετε σαν επιστρέψετε; Στάχτες, αποκαΐδια ή ερείπια;;;
   Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε πως το πλαστικό χρήμα δεν έχει ζωή δε μπορεί να προσφέρει τίποτα στην ουσία όταν δεν υπάρχει τίποτα. Το χρήμα μπορεί να αγοράσει το κρεβάτι μα όχι τον ύπνο. Βιβλία αλλά όχι το μυαλό. Φαγητό *όταν υπάρχει* μα όχι την όρεξη. Φάρμακα αλλά όχι υγεία. Καλοπέραση μα όχι ευτυχία. Το χρήμα είναι το μέσο μα όχι το αποτέλεσμα.     Το αποτέλεσμα του χρήματος είναι πια εμφανή και συντριπτικό.
  Λυπάμαι που μονάχα ο θυμός και η κατεστραμμένη επικαιρότητα γίνεται πηγή έμπνευσης. Λυπάμαι που όλοι μένουμε τυφλοί μπροστά στο πρόβλημα. Πανικοβλήθηκαν όλοι για τη Παναγία των Παρισίων όταν κάηκε. Ξανά φτιάχτηκε. Μπορείτε να κοιμάστε και να κοιμάμαι και εγώ ήσυχη. Μα για τον Αμαζόνιο που καίγεται και συνεχίζει σας βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Πώς αν τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι σε λίγα χρόνια σας το υπογράφω δε θα μπορούν. Ούτε αυτοί που το έπραξαν το έγκλημα ούτε και εμείς. Μας έφαγαν τα πετρέλαια και οι ανεμογεννήτριες. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι πολλοί έκαναν Θεό τους το χρήμα.
   Και αυτό πιστέψτε με δεν είναι θέμα πολιτικής. Είτε είσαι αριστερός, δεξιός, άκρο αριστερός ή ακροδεξιός ή κέντρο ή ότι άλλο σκατά θες να είσαι. Αν δεν είσαι άνθρωπος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από σκόρπιες λέξεις σε χαρτί. Κι αν χειροκροτηθεις στο τέλος για τις καλές σου ατάκες. Να είσαι σίγουρος πως το χειροκρότημα του κοινού σου θα είναι μισό. Γιατί αυτό κάνουμε πάντα. Κλείνουμε τα μάτια υποκρινόμαστε πως όλα είναι καλά και νομίζουμε πως όλα είναι καλά.
Ε λοιπόν δεν είναι.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

Κάποιον, που θα φοβάται μη μας χάσει...





Όλα τα άλλα μπορεί και να φαίνονται περιττά. Ή μάλλον όχι. Είναι και θα είναι για πάντα περιττά. Ανεπαρκή. Μη απαραίτητα. Άχρηστα. Καθόλου σημαντικά.
  Γιατί όταν ένας άντρας ξέρει να διεκδικεί μια γυναίκα με το σωστό τρόπο. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία γι αυτήν.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την Αρχαία Ελλάδα. Την ιστορία εκείνη με τον Πάρη την Ελένη και τον Μενέλαο. Πόσος κόσμος χάθηκε για τα μάτια μιας γυναίκας; Στρατιές ολόκληρες πολέμησαν για εκείνη και ας ήταν άλλος ο λόγος του Τρωικού. Πόσο αίμα χύθηκε εξαιτίας μιας ωραίας Ελένης; Και πόσες προσπάθειες γίνονται τώρα για να κερδηθεί μια γυναίκα σωστή. Κυρία με το κεφάλι ψηλά; Καμία. Καμία απολύτως οι μεν είναι με εκείνους τους δε που πραγματικά δε θα έπρεπε να είναι. Και οι άλλοι, είναι μαζί με εκείνους τους άλλους που στη πραγματικότητα δε δίνουν τίποτα.
Γυναικείο το λάθος. Το φταίξιμο όμως αντρική υπόθεση. Και αυτός που πληρώνει τα ξοφλημένα στο τέλος δεν είναι εκείνος που πραγματικά φταίει.
  Δε θέλουμε τίποτα άλλο από έναν άντρα που φοβάται να μη μας χάσει. Έναν άντρα που ξέρει πως να διεκδικήσει μια γυναίκα σωστή και δε συμβιβάζεται με κοριτσάκια της μιας νύχτας. Για εκείνον τον έναν ζούμε. Που δε θα μας αφήσει να αναρωτιόμαστε αν ή αν δεν είμαστε σημαντικές ή απαραίτητες για εκείνον. Που δε θα δειλιάζει στην têt a têt επαφή.
Που ένα μήνυμα μέσω κινητού ή instagram ή Facebook δε θα του αρκεί. Που θα έχει το μυαλό του σε εσένα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και στο ενδιάμεσο δε θα μπαίνει καμία άλλη να σου κλέψει τη θέση σε αυτό.
Που θα χάνει τον ύπνο του τα βράδια και χωρίς καληνύχτα δε θα αντέχει να σε αφήσει.       Εκείνος που θα σε παρουσιάζει στους φίλους του και θα χαίρεται για την επιλογή του, θα χαίρεται για αυτήν και δεύτερη γνώμη δε θα περνάει από κανέναν για το πρόσωπο σου.     Εκείνον τον άντρα που θα πονάνε τα μέσα του για μας.
Εκείνος που θα τρέμει με τον ίδιο τρόπο όπως θα τρέμουμε και εμείς για εκείνον. Που δε θα φλερτάρει από απόσταση και θα έχει τα κότσια να έρθει να σου μιλήσει εκείνη τη στιγμή.
  Μόνο για εκείνους αξίζει να υπάρχουμε. Για εκείνους τους σωστούς τους κύριους.
Το ότι μερικοί φοράνε παντελόνια εμένα προσωπικά δε μου λέει τίποτα. Ένα παντελόνι δε θα με κάνει να σε θεωρήσω άντρα. Ένα παντελόνι δε σε κάνει απαραίτητα άντρα.
  Από παιδάκια χορτάσαμε. Και όχι, δεν αναφέρομαι σε εκείνα που το υποκοριστικό μπαίνει σύμφωνα με την ηλικία τους. Αλλά σε όλους αυτούς που κρύφτηκαν πίσω από ψεύτικα βλέμματα, από αέρινες σιωπές. Σε εκείνους που αντί να μιλήσουν ψιθύρισαν. Ψιθύρισαν για να μην ακουστούν.
Να βρείτε εκείνον που δε φοβάται και δε θα ντρέπεται να φωνάξει σε όλο το κόσμο ότι σας αγαπά.
Άντρα δε σε κάνει το φύλλο σου. Παρά μονάχα η συμπεριφορά σου. Η ηλικία είναι αριθμός, ξεχνιέται, μα όλα εκείνα που έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες θα μένουν πάντα στη μνήμη κολλημένα.
Να διαλέξετε εκείνον τον έναν που δε θα κλαίγεται επειδή τον πόνεσαν. Αλλά με αξιοπρέπεια θα δέχεται την αξία που είχε για εκείνον ότι αγάπησε και τον πόνεσε.
  Κάποιον που θα ανησυχεί μήπως δεν είστε καλά και θα παλεύει να σας κάνει να χαμογελάσετε. Για εκείνον που θα κλαίει για ότι του γρατζούνισε τη καρδιά και δε θα σκουπίζει τα δάκρυα του γρήγορα, γρήγορα, μη και χαρακτηριστεί ως φλώρος.
  Οι άντρες οι βαρύ και ασήκωτοι δε θα διανύσουν ποτέ χιλιόμετρα για σένα. Η εικόνα τους και το αντριλίκι τους θα έχουν το πρώτο και το κύριο λόγο στη ζωή τους.
  Να βρείτε εκείνον που τα χέρια του θα του είναι χρήσιμα μονάχα για να φάει, να σας αγκαλιάσει και να σας κρατήσει κοντά του. Από τους άλλους χόρτασε η ψυχή μας.
Για εκείνους τους κάποιους λέω. Για εκείνους που νομίζουν πως αν σηκώσουν το χέρι τους πάνω σου τον κάνουν απαραίτητα και άντρα.
Για εκείνους τους δήθεν προστατευτικούς, μα στην πραγματικότητα θα είναι κτητικοί, ζηλιάρηδες. Εκείνοι που θα σου στερούν τον αέρα και θα σε κάνουν να δεινοπαθείς με την παρουσία τους. Εκείνοι που δε θέλουν να σε γνωρίσουν στους φίλους σου μήπως και τον κοροϊδέψουν. Που σε κρύβει από παντού. Που δεν έμαθαν τι πάει να πει πόνος και όταν τον γνωρίζουν καταλογίζουν όλο το γυναικείο πληθυσμό ίδιο και απαράλλαχτο.
   
Για εκείνους τους δήθεν άντρες. Μη σπαταλάτε το χρόνο σας. Κάποιος εκεί έξω περιμένει να σας κάνει τις πιο ευτυχισμένες γυναίκες του κόσμου. Γιατί να βιαστείτε με τα αντράκια των social. Ποιος ο λόγος να χαραμίσετε τις νύχτες με εκείνους που δε ξέρουν τι θα πει ανθρώπινη επαφή, τόλμη στις κινήσεις, δύναμη ψυχής για το παραπάνω.
Για εκείνους τους σημαντικούς να ζείτε. Για εκείνους που η εξωτερική σας εμφάνισή δε θα το νοιάζει. Που είτε σας δει με τις πιτζάμες είτε με φόρεμα και τακούνια θα του κάνει το ίδιο. Εκείνους να ψάχνετε. Που ενώ δε θα έχουν τίποτα θα σας προσφέρουν τα πάντα.
Μέχρι τότε γιατί να αναλωθείτε με κάθε περαστικό που θέλει να μαγαρίσει τη ψυχή σας; Γιατί να σταματάτε για εκείνους τους "λίγους", γιατί να συμβιβαστείτε με παιδάκια ενώ σας αξίζουν άντρες, σωστοί κύριοι. Εκείνους να αναζητάτε, για εκείνους ναι. Αξίζει να ξενυχτάτε. 
   Μέχρι τότε να αγαπάτε τον εαυτό σας περισσότερο από τον οποιοδήποτε άλλο. Και όχι, αυτό δε λέγεται ναρκισσισμός. Λέγεται αξιοπρέπεια. Δε σας ζητάω να γίνεται ωραιοπαθείς, μα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο να τον έχετε εσείς μέχρι να...
Τίποτα άλλο δεν αξίζει. Με τα ψίχουλα μονάχα τα πουλιά χορταίνουν. Και αυτό ζήτημα. Όσο πιο ψηλά ποντάρεις τόσο πιο ψηλά θα φτάσεις. Και αυτή είναι μια συμβουλή ζωής από κάποια που έμαθε πως στους συμβιβασμούς η ψυχή κρυώνει. Μια συμβουλή καρδιάς από εκείνη που αν και αργά κατάλαβε πως αξίζει πολλά περισσότερα από όσα νόμιζε.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019

''Μαγκιά ή γυναικεία κακοποίηση;"




Για αρχή ας ξεκινήσουμε από αυτό. Η μαγκιά ενός άντρα φαίνεται όταν χρησιμοποιεί τα χέρια του για να αγκαλιάσει, να χαϊδέψει, να προστατέψει. Όχι όταν τα απλώνει για να χτυπήσει. Η βία δεν είναι παιχνίδι εξουσίας. Ούτε λύση στο πρόβλημα. Είναι μαχαίρι κοφτερό που τις περισσότερες φορές μπορεί να τραυματίσει και το πιο αθώο πλάσμα. Αν θες να λέγεσαι άντρας. Την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείς να σηκώσεις το χέρι σου, αντί να πληγώσεις, χάρισε απλόχερα αγάπη. Και αν σπανίζουν τέτοιοι άντρες στις μέρες αυτές. Προσπάθησε να γίνεις εκείνος ο ένας. Αυτός που η μητέρας σου θα είναι αύριο περήφανη που αποφάσισε να σε κρατήσει. Η γυναίκα σου ευτυχισμένη που σε διάλεξε για σύζυγό της και τα παιδιά σου τυχερά που κληρώθηκες πατέρας τους.
                                                            ~~~~
Όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωινό. Όταν ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Αντί να δω την αριστερή πλευρά πάλι άδεια. Είδα την κόρη μου να με κοιτάει με τα μεγάλα μελί της μάτια. Το πρόσωπο της ήταν βαμμένο άτσαλα. Τα μάτια της πασαλειμμένα με μαύρη μπογιά και στα μικρά της χείλη λερωμένα με το κόκκινο κραγιόν που είχα στο τσαντάκι με τα καλλυντικά μου. Τα μαλλιά της ανακατεμένα με προκαλούσαν να σηκωθώ και να τα περιποιηθώ όπως έπρεπε. Δε βρήκα το κουράγιο να τη μαλώσω για τη σκανδαλιά της.
"Λερώθηκες πάλι ε;" τη ρώτησα χωρίς όμως να περιμένω κάποια απάντηση.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άκουσα τα κόκαλα μου να τρίζουν. Ακόμα πονούσα από την χθεσινή μας πάλη. Τα πλευρά μου τα ένιωθα μουδιασμένα και η εικόνα μου ήταν πλήρης τραγική.
Παρόλα αυτά δε μίλησα. Έσφιξα τα δόντια όπως πάντα. Πήρα τη μικρή από το χέρι χαμογελώντας της γλυκά και μαζί κατευθυνθήκαμε προς το μπάνιο.
"Ξέρω πως δε το ήθελες. Δε πειράζει όμως είναι μπογιές, βγαίνουν. Θα τα καθαρίσουμε παρέα" της αποκρίθηκα με όσο κουράγιο είχε απομείνει μέσα μου.
Η μικρή πάλι δεν είπε κουβέντα. Ανέβηκε απλά στο ροζ σκαμπουδάκι της για να φτάνει το νιπτήρα του μπάνιου και άνοιξε μόνη της τη βρύση. Το βλέμμα μου πέρασε στιγμιαία από το καθρέφτη και παρατήρησα πως οι εικόνες μας καθρεφτίζονταν παρόμοιες πάνω στο γυαλί. Κατάπια με δυσκολία χωρίς να βρίσκω κάτι να πω και άρχισα να αφαιρώ όλο το ανεπίτυχο μακιγιάζ από το πρόσωπο της.
Σε λίγη ώρα το πρόσωπο της είχε επανέλθει στο κανονικό του. Οι μπογιές είχαν αφαιρεθεί με μεγάλη επιτυχία και το προσωπάκι της κόρης μου είχε επιτέλους ξανά το λευκό πορσελάνινο χρώμα του.
"Τώρα είσαι έτοιμη. Είδες που βγήκαν οι μπογιές με ευκολία" αναφώνησα με χαρά για το αποτέλεσμα μου και η μικρή με κοίταξε μέσα από το καθρέφτη.
Τότε ήταν που έκανε κάτι τόσο παράξενο για μένα. Απροσδόκητα πήρε νερό στα χέρια της και τα ακούμπησε πάνω στο δικό μου πρόσωπο.
Με όση δύναμη είχε άρχισε να το τρίβει κάνοντας με άθελά της να πονάω αφόρητα. Όταν απομάκρυνε τα χεράκια της κατσούφιασε. Και λυπημένη μου είπε.
"Οι δικές σου μπογιές γιατί δε βγαίνουν μαμά; Πόσο νερό πρέπει να ρίξω;". Τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου περίμεναν με ανυπομονησία μια σωστή απάντηση και εγώ δεν έβρισκα ούτε μια που εικονικά μπορούσε να φαίνεται σωστή.
"Αγάπη μου" προσπάθησα να της εξηγήσω.
"Γιατί είσαι κάθε μέρα με αυτές τις μπογιές στο πρόσωπο μαμά; Πότε θα τις βγάλεις από πάνω σου; Δε μου αρέσεις με αυτές τις μπογιές. Με τρομάζεις" μου δήλωσε θυμωμένη με ένα ύφος κατηγορηματικό που δε σήκωνε αντιρρήσεις. Έμεινα για ώρες να τη κοιτάω. Γρήγορα την έκλεισα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κλαίω βουβά στην αγκαλιά της. Δεν ήθελα να τη τρομάξω. Κάτσαμε για ώρες σε αυτή τη στάση. Με μένα να παλεύω να βάλω το μυαλό μου σε μια σωστή σειρά.
Ο χθεσινός μας καβγάς ήταν ένας ακόμη από τους πολλούς του μήνα. Έντονος. Πολύ έντονος. Εκείνος είχε βγει εκτός εαυτού και εγώ έστεκα ανήμπορη μπροστά στη δύναμη του. Εκείνη απλά θα μπορούσε να μας είχε ακούσει, μα να μας είχε δει; Έτρεμα και μόνο στην ιδέα ότι η κόρη μας, θα μας είχε δει σε μια τέτοια στιγμή. Έτρεμα για όλα εκείνα που μπορεί να άφηνε η βία στη ψυχή της. Ψεγάδια μιας ολόκληρης ζωής.
Σκούπισα τα μάτια μου σφιχτά. Σήκωσα τη μικρή από τα πόδια μου και σηκώθηκα ύστερα και εγώ. Το μουτράκι της με κοιτούσε αποσβολωμένο. Μα εγώ τώρα πια ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα να κάνω. Έτρεξα ξανά πίσω στο δωμάτιο και ανοίγοντας τη ντουλάπα έβγαλα από μέσα τη μεγάλη βαλίτσα. Η μικρή ξαφνικά εμφανίστηκε και εκείνη στο κάσωμα της πόρτας. Ξυπόλητη και απορημένη με τις κινήσεις μου. Γρήγορα ηρέμησα. Με αργές κινήσεις τοποθέτησα όσα ρούχα μπορούσα μέσα της και την έκλεισα.
"Μαμά που θα πας;" με ρώτησε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Από φόβο μήπως την άφηνα σπίτι μόνη της. Για αυτό ήμουν αρκετά σίγουρη.
"Πουθενά μωρό μου, χωρίς εσένα. Θα φύγουμε μαζί από εδώ μέσα" είπα με το χαμόγελο σκιαγραφημένο στο πρόσωπο μη θέλοντας να τη τρομάξω.
Ύστερα όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Οι δύο τους έτοιμες πια αναχωρούσαν από εκείνο το σπίτι που μια άσπρη μέρα δεν είχε καταφέρει να δει.
"Και που θα πάμε μαμά;" ρώτησε το μικρό κοριτσάκι σαν πια είχαν βρεθεί στο δρόμο με τους σάκους τους στο χέρι.
"Δε ξέρω μωρό μου. Πάντως σου υπόσχομαι, κάπου πολύ καλύτερα" έδωσε την υπόσχεση της η άλλη γυναίκα και αμέσως μπήκαν στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά τους.
Μερικές φορές, σε μερικές περιπτώσεις. Οι άνθρωποι. Για να ξεφύγουν από μια επώδυνη κατάσταση, χρειάζονται ένα δυνατό κίνητρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ισχυρό μα για να γίνει κίνητρο ένα αθώο παιδί στο πρόβλημα της βίας. Άραγε πόσο μαύρο φόντο κουβαλά μέσα του;
Τις περισσότερες φορές γινόμαστε θεατές μπροστά σε μια βίαιη κατάσταση και δεν αντιδρούμε παρά μονάχα παθητικά, με τα χέρια στις τσέπες, σφυρίζοντας αδιάφορα.
"Εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα. Σιγά, ας το κάνει κάποιος άλλος". Λέμε και με την ίδια αδιαφορία αποχωρούμε.
Ύστερα πάλι αναρωτιόμαστε.
"Μα καλά. Πόσο χαζός-η είναι αυτός-η. Γιατί δε μπορεί να σηκωθεί να φύγει, να τον αντιμετωπίσει, να τον εγκαταλείψει, να αμυνθεί; Και άλλα τόσα να, που περνάνε από το μυαλό μας εκείνη τη στιγμή. Και βρίσκονται τόσο κοντά σου αυτοί οι άνθρωποι. Είναι η γειτόνισσα που μπορεί να τη χτυπά ο άντρας της. Το παιδάκι του τρίτου ορόφου που το κακοποιούν οι γονείς του. Ένας φίλος, κάποιος γνωστός, ένας περαστικός στο δρόμο, ένας άνθρωπος με διαφορετική κουλτούρα, χρώμα, θρησκεία, προτίμηση.
Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Κάποιος που χρειάζεται τη βοήθειά σου. Μη μένεις άπραγος, παθητικός θεατής, παγωμένος μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα. Δραστηριοποιήσου. Γίνε ενεργός πολίτης. Οποία μορφή βίας και αν συναντάς σταμάτησε την. Έχεις τη δύναμη. Να βρεις και το θάρρος. Γιατί είμαι αρκετά σίγουρη πως αν γινόταν σε κάποιον δικό σου άνθρωπο δε θα σταματούσες να προσπαθείς. Βάλε στη θέση αυτού του άγνωστου τη φίλη σου, τη κόρη σου, την αδελφή σου, κάποιον αγαπημένο σου. Απόκτησε το δικό σου κίνητρο αν δε μπορεί από μόνη της η βία να γίνει ένα. Γυναίκες και παιδιά πέφτουν θύματα κακοποίησης όντας το πιο αδύναμο φύλο, καθημερινά. Τα ποσοστά τεράστια. Τα ποσοστά βίας ακόμα μεγαλύτερα. Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Μα αν καταφέρεις να αντιμετωπίσεις το ένα από αυτά είναι η αρχή για κάτι ακόμα μεγαλύτερο.