Για αρχή ας ξεκινήσουμε από αυτό. Η μαγκιά ενός άντρα φαίνεται όταν χρησιμοποιεί τα χέρια του για να αγκαλιάσει, να χαϊδέψει, να προστατέψει. Όχι όταν τα απλώνει για να χτυπήσει. Η βία δεν είναι παιχνίδι εξουσίας. Ούτε λύση στο πρόβλημα. Είναι μαχαίρι κοφτερό που τις περισσότερες φορές μπορεί να τραυματίσει και το πιο αθώο πλάσμα. Αν θες να λέγεσαι άντρας. Την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείς να σηκώσεις το χέρι σου, αντί να πληγώσεις, χάρισε απλόχερα αγάπη. Και αν σπανίζουν τέτοιοι άντρες στις μέρες αυτές. Προσπάθησε να γίνεις εκείνος ο ένας. Αυτός που η μητέρας σου θα είναι αύριο περήφανη που αποφάσισε να σε κρατήσει. Η γυναίκα σου ευτυχισμένη που σε διάλεξε για σύζυγό της και τα παιδιά σου τυχερά που κληρώθηκες πατέρας τους.
~~~~
Όλα ξεκίνησαν εκείνο το πρωινό. Όταν ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Αντί να δω την αριστερή πλευρά πάλι άδεια. Είδα την κόρη μου να με κοιτάει με τα μεγάλα μελί της μάτια. Το πρόσωπο της ήταν βαμμένο άτσαλα. Τα μάτια της πασαλειμμένα με μαύρη μπογιά και στα μικρά της χείλη λερωμένα με το κόκκινο κραγιόν που είχα στο τσαντάκι με τα καλλυντικά μου. Τα μαλλιά της ανακατεμένα με προκαλούσαν να σηκωθώ και να τα περιποιηθώ όπως έπρεπε. Δε βρήκα το κουράγιο να τη μαλώσω για τη σκανδαλιά της.
"Λερώθηκες πάλι ε;" τη ρώτησα χωρίς όμως να περιμένω κάποια απάντηση.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άκουσα τα κόκαλα μου να τρίζουν. Ακόμα πονούσα από την χθεσινή μας πάλη. Τα πλευρά μου τα ένιωθα μουδιασμένα και η εικόνα μου ήταν πλήρης τραγική.
Παρόλα αυτά δε μίλησα. Έσφιξα τα δόντια όπως πάντα. Πήρα τη μικρή από το χέρι χαμογελώντας της γλυκά και μαζί κατευθυνθήκαμε προς το μπάνιο.
"Ξέρω πως δε το ήθελες. Δε πειράζει όμως είναι μπογιές, βγαίνουν. Θα τα καθαρίσουμε παρέα" της αποκρίθηκα με όσο κουράγιο είχε απομείνει μέσα μου.
Η μικρή πάλι δεν είπε κουβέντα. Ανέβηκε απλά στο ροζ σκαμπουδάκι της για να φτάνει το νιπτήρα του μπάνιου και άνοιξε μόνη της τη βρύση. Το βλέμμα μου πέρασε στιγμιαία από το καθρέφτη και παρατήρησα πως οι εικόνες μας καθρεφτίζονταν παρόμοιες πάνω στο γυαλί. Κατάπια με δυσκολία χωρίς να βρίσκω κάτι να πω και άρχισα να αφαιρώ όλο το ανεπίτυχο μακιγιάζ από το πρόσωπο της.
Σε λίγη ώρα το πρόσωπο της είχε επανέλθει στο κανονικό του. Οι μπογιές είχαν αφαιρεθεί με μεγάλη επιτυχία και το προσωπάκι της κόρης μου είχε επιτέλους ξανά το λευκό πορσελάνινο χρώμα του.
"Τώρα είσαι έτοιμη. Είδες που βγήκαν οι μπογιές με ευκολία" αναφώνησα με χαρά για το αποτέλεσμα μου και η μικρή με κοίταξε μέσα από το καθρέφτη.
Τότε ήταν που έκανε κάτι τόσο παράξενο για μένα. Απροσδόκητα πήρε νερό στα χέρια της και τα ακούμπησε πάνω στο δικό μου πρόσωπο.
Με όση δύναμη είχε άρχισε να το τρίβει κάνοντας με άθελά της να πονάω αφόρητα. Όταν απομάκρυνε τα χεράκια της κατσούφιασε. Και λυπημένη μου είπε.
"Οι δικές σου μπογιές γιατί δε βγαίνουν μαμά; Πόσο νερό πρέπει να ρίξω;". Τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου περίμεναν με ανυπομονησία μια σωστή απάντηση και εγώ δεν έβρισκα ούτε μια που εικονικά μπορούσε να φαίνεται σωστή.
"Αγάπη μου" προσπάθησα να της εξηγήσω.
"Γιατί είσαι κάθε μέρα με αυτές τις μπογιές στο πρόσωπο μαμά; Πότε θα τις βγάλεις από πάνω σου; Δε μου αρέσεις με αυτές τις μπογιές. Με τρομάζεις" μου δήλωσε θυμωμένη με ένα ύφος κατηγορηματικό που δε σήκωνε αντιρρήσεις. Έμεινα για ώρες να τη κοιτάω. Γρήγορα την έκλεισα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κλαίω βουβά στην αγκαλιά της. Δεν ήθελα να τη τρομάξω. Κάτσαμε για ώρες σε αυτή τη στάση. Με μένα να παλεύω να βάλω το μυαλό μου σε μια σωστή σειρά.
Ο χθεσινός μας καβγάς ήταν ένας ακόμη από τους πολλούς του μήνα. Έντονος. Πολύ έντονος. Εκείνος είχε βγει εκτός εαυτού και εγώ έστεκα ανήμπορη μπροστά στη δύναμη του. Εκείνη απλά θα μπορούσε να μας είχε ακούσει, μα να μας είχε δει; Έτρεμα και μόνο στην ιδέα ότι η κόρη μας, θα μας είχε δει σε μια τέτοια στιγμή. Έτρεμα για όλα εκείνα που μπορεί να άφηνε η βία στη ψυχή της. Ψεγάδια μιας ολόκληρης ζωής.
Σκούπισα τα μάτια μου σφιχτά. Σήκωσα τη μικρή από τα πόδια μου και σηκώθηκα ύστερα και εγώ. Το μουτράκι της με κοιτούσε αποσβολωμένο. Μα εγώ τώρα πια ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα να κάνω. Έτρεξα ξανά πίσω στο δωμάτιο και ανοίγοντας τη ντουλάπα έβγαλα από μέσα τη μεγάλη βαλίτσα. Η μικρή ξαφνικά εμφανίστηκε και εκείνη στο κάσωμα της πόρτας. Ξυπόλητη και απορημένη με τις κινήσεις μου. Γρήγορα ηρέμησα. Με αργές κινήσεις τοποθέτησα όσα ρούχα μπορούσα μέσα της και την έκλεισα.
"Μαμά που θα πας;" με ρώτησε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Από φόβο μήπως την άφηνα σπίτι μόνη της. Για αυτό ήμουν αρκετά σίγουρη.
"Πουθενά μωρό μου, χωρίς εσένα. Θα φύγουμε μαζί από εδώ μέσα" είπα με το χαμόγελο σκιαγραφημένο στο πρόσωπο μη θέλοντας να τη τρομάξω.
Ύστερα όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Οι δύο τους έτοιμες πια αναχωρούσαν από εκείνο το σπίτι που μια άσπρη μέρα δεν είχε καταφέρει να δει.
"Και που θα πάμε μαμά;" ρώτησε το μικρό κοριτσάκι σαν πια είχαν βρεθεί στο δρόμο με τους σάκους τους στο χέρι.
"Δε ξέρω μωρό μου. Πάντως σου υπόσχομαι, κάπου πολύ καλύτερα" έδωσε την υπόσχεση της η άλλη γυναίκα και αμέσως μπήκαν στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά τους.
Μερικές φορές, σε μερικές περιπτώσεις. Οι άνθρωποι. Για να ξεφύγουν από μια επώδυνη κατάσταση, χρειάζονται ένα δυνατό κίνητρο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ισχυρό μα για να γίνει κίνητρο ένα αθώο παιδί στο πρόβλημα της βίας. Άραγε πόσο μαύρο φόντο κουβαλά μέσα του;
Τις περισσότερες φορές γινόμαστε θεατές μπροστά σε μια βίαιη κατάσταση και δεν αντιδρούμε παρά μονάχα παθητικά, με τα χέρια στις τσέπες, σφυρίζοντας αδιάφορα.
"Εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα. Σιγά, ας το κάνει κάποιος άλλος". Λέμε και με την ίδια αδιαφορία αποχωρούμε.
Ύστερα πάλι αναρωτιόμαστε.
"Μα καλά. Πόσο χαζός-η είναι αυτός-η. Γιατί δε μπορεί να σηκωθεί να φύγει, να τον αντιμετωπίσει, να τον εγκαταλείψει, να αμυνθεί; Και άλλα τόσα να, που περνάνε από το μυαλό μας εκείνη τη στιγμή. Και βρίσκονται τόσο κοντά σου αυτοί οι άνθρωποι. Είναι η γειτόνισσα που μπορεί να τη χτυπά ο άντρας της. Το παιδάκι του τρίτου ορόφου που το κακοποιούν οι γονείς του. Ένας φίλος, κάποιος γνωστός, ένας περαστικός στο δρόμο, ένας άνθρωπος με διαφορετική κουλτούρα, χρώμα, θρησκεία, προτίμηση.
Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Κάποιος που χρειάζεται τη βοήθειά σου. Μη μένεις άπραγος, παθητικός θεατής, παγωμένος μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα. Δραστηριοποιήσου. Γίνε ενεργός πολίτης. Οποία μορφή βίας και αν συναντάς σταμάτησε την. Έχεις τη δύναμη. Να βρεις και το θάρρος. Γιατί είμαι αρκετά σίγουρη πως αν γινόταν σε κάποιον δικό σου άνθρωπο δε θα σταματούσες να προσπαθείς. Βάλε στη θέση αυτού του άγνωστου τη φίλη σου, τη κόρη σου, την αδελφή σου, κάποιον αγαπημένο σου. Απόκτησε το δικό σου κίνητρο αν δε μπορεί από μόνη της η βία να γίνει ένα. Γυναίκες και παιδιά πέφτουν θύματα κακοποίησης όντας το πιο αδύναμο φύλο, καθημερινά. Τα ποσοστά τεράστια. Τα ποσοστά βίας ακόμα μεγαλύτερα. Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Μα αν καταφέρεις να αντιμετωπίσεις το ένα από αυτά είναι η αρχή για κάτι ακόμα μεγαλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου