Λίγοι και καλοί

Είναι εκείνοι οι...οι κάποιοι. Εκείνοι που από το τίποτα ξαφνικά γίνονται τα πάντα. Χωρίς να ζητήσουν. Χωρίς να διεκδικήσουν μια θέση στο πλευρό σου. Σαν υποχθόνιοι, σαν κλέφτες. Μπαίνουν στη ζωή σου με τρόπο που, σίγουρα δε σηκώνει αντιρρήσεις. Δεύτερες σκέψεις. Ρήσεις.
Ήρθαν και είπαν με τρόπο παιδικό.

"Κοίτα με. Εγώ εδώ είμαι. Και θα κάτσω εδώ ότι και αν γίνει"

Λίγοι. Πολλοί λίγοι. Λίγοι και καλοί. Δύο τρεις κολλητοί, δύο τρεις καλοί φίλοι. Που δεν έχετε μαζί τους ούτε παρελθόν, ούτε περασμένα. Δε τους κρατάτε κακία για το πριν. Γιατί πολύ απλά δεν έχετε ιδέα για αυτό. Μονάχα μέλλον. Είναι ωραία τελικά η λέξη αυτή, μαγική, ιδεώδες. Σημαίνει δύναμη η πράξη σου να κοιτάς το μέλλον με μάτια κλειστά και καρδιά ανοιχτή σε ένα βυθό γεμάτο υποσχέσεις. 
Και ας μην έχεις ιδέα για το μετά. Και ας αγνοείς αν το αύριο θα σε βρει ζωντανό ή πεθαμένο. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Κοιτά μπροστά και να αγνοεί το πίσω. Φαντάζεται χρόνια μετά τη ζωή του και ας μην έχει προγραμματίσει καλά το τι θα κάνει τα επόμενα λεπτά.
Μετά πάλι είναι και το παρόν. Το παρόν που άθελα τους το γεμίζουν με στιγμές. Στιγμές τόσο μοναδικά αναπόσπαστες. Στιγμές που μένουν ανεξίτηλες μέσα στον ψυχικό σου κόσμο λες και γράφτηκαν με μελάνι μαύρο που δεν έχει σκοπό να κάνει βήμα από κει που κάποιοι θαρραλέοι περαστικοί αποφάσισαν με δύναμη και σθένος να αφήσουν. Σαν υπογραφή, σαν αποτύπωμα, σαν σημαδάκι με το οποίο μπορείς και ξεχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα που υπάρχουν και δεσπόζουν ανενόχλητα στη πορεία σου. Στο δρόμο που μέρα με τη μέρα χαράζεις λίγο λίγο.
Εκείνοι οι λίγοι. Οι δύο τρεις. Που μπορεί να σε βρίσουν, να σου φωνάξουν, να σου πουν εκείνη τη φράση την χαρακτηριστική 'στα λεγα εγώ' και να σε μουτζώσουν για τα επαναλαμβανόμενα λάθη σου. Μα ύστερα είναι σίγουρο πως θα σε πάρουν αγκαλιά, θα σε σφίξουν μέσα τους και θα σε γεμίσουν φιλιά. Από εκείνα τα εφηβικά, της νιότης σου, που όσο και αν αυτή με το καιρό φεύγει εκείνα μένουν εκεί κολλημένα. Κάπου κοντά στην αριστερή πλευρά του στήθους σου. Φωλιασμένα και ζεστά για να σου δίνουν δύναμη και φως στις κρύες μέρες του χειμώνα.
Λίγοι και καλοί. 
Με εκείνους που μπορείς και λες τα πάντα, που κάνετε χαβαλέ οπότε να ναι. Πλάκες ένα σωρό. Ανταλλάσσεται απόψεις τόσες διαφορετικές και παράλληλα τόσο ίδιες. Με εκείνους που αράζετε για καφέ σε κάποια καφετέρια χωρίς να σας απασχολεί το επόμενο μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Που χαλαρώνετε σε κάποιο δικό σας μέρος, που ορίζεται μονάχα εσείς, με θέα πανοραμική τις νύχτες, ανοίγοντας θέματα περί ανέμων και υδάτων, από πολιτικής άποψης μέχρι και το τι καιρό θα κάνει αύριο. 
Και όλα αυτά γιατί ανήκετε στο δικό σας κόσμο. Στο δικό σας ροζ συννεφάκι μέσα στο οποίο ότι και αν σας απασχολεί το λύνετε με ένα απλό νεύμα ή με την ολιγόλεπτη σιωπή ανάμεσα σας. Και ύστερα προχωράτε παρακάτω.
Εκείνοι οι άνθρωποι λοιπόν που γίνονται τόσο σημαντικοί σε δευτερόλεπτα, απαραίτητοι θα έλεγε κανείς ίσως καλύτερα και δε μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτούς. Με αυτούς που φαντάζεσαι πως όσα χρόνια και αν περάσουν θα είστε μαζί, θα γεράσετε μαζί. Στις πιο πρωταγωνιστικές στιγμές σας θα βρίσκονται οι πρώτοι θεατές στα μπροστινά καθίσματα του θιάσου για να σας χειροκροτήσουν. Είναι και εκείνοι που γίνονται οικογένεια μέσα σε δευτερόλεπτα, χωρίς να σας ενώνουν δεσμοί αίματος συγκεκριμένα ή οικογενειακές φιλίες παλαιότερων χρόνων. Εκείνοι οι εξ αγχιστείας συγγενείς που όσο περισσότερο αδιάκριτοι και αν είναι από τους αίματος σε πειράζει πάντα λιγότερο από ότι θα πρεπε. Γιατί η οικειότητα σας περνάει σε ένα στάδιο στο οποίο ο ιδιωτικός χώρος χάνεται ή καλύτερα δε χρειάζεται πια.
Από κλειστός, εσωστρεφής άνθρωπος γίνεσαι ένα βιβλίο ανοιχτό διπλής όψης χωρίς μυστικά και ώρες αγωνίας για την εξέλιξη μιας ιστορίας με προφανές τέλος.
Όχι. Δε τιμούν όλοι οι άνθρωποι τη λέξη αυτή την ιερή. Τη λέξη της φιλίας. Κάποιοι είναι πολύ λίγοι, ελάχιστοι θα έλεγε κανείς μπροστά στην μεγαλειότητα της ψυχής σου. Ο τι και αν τους δώσεις ποτέ δε θα τους είναι αρκετό και πάντα θα ζητάνε το μέγιστο του παραπάνω εαυτού σου. 
Αλλά επειδή οποίος δε ζητάει τίποτα αξίζει τα πάντα το τι θα δώσεις και τι θα κρατήσεις για τους μεν και τους είναι τόσο γνωστό. 
Καλύτερα όσο γίνεται εκείνοι οι πλεονέκτες να μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν μας, ώστε το παρόν και το μέλλον μας να είναι δωρισμένο σε εκείνους, τους κάποιους, που με τα λίγα νιώθουν επάρκεια, μέγιστη επάρκεια και ας μην έχουν τίποτα άλλο εκτός από ένα κομμάτι της αμόλυντης ψυχής σου.