"Αντίο μαμά"

                                                               

                                                                                                                                                                                                                                                                         
                                                                                                                                                                  Σήμερα ένιωσα λίγο και πιο μεγάλος. Σιγά σιγά για κοίτα, γίνομαι άνθρωπος.Πάει καιρός από τότε που εγώ και εσύ κατοικούμε στο ίδιο σώμα. Έτσι δεν είναι;
Είναι τόσο ωραία εδώ μαμά. Μου επιτρέπεις να σε φωνάζω μαμά, έτσι; Μαθαίνω και κολυμπάω. Κουνάω χέρια, πόδια, δεν είμαι πια τόσο αδύναμο όσο ήμουν στην αρχή. Έτσι δεν είναι;
Μου αρέσει που ξυπνάς κάθε πρωί και τρως νόστιμο φαγητό μα μαμά. Κοίτα με, είμαι και εγώ εδώ. Εγώ δε χόρτασα μανούλα. Ακόμα πεινάω. Ύστερα πάλι το ξεχνάω. Δε βαριέσαι θα πεινάσεις ξανά.
Είσαι πολύ όμορφη μαμά μου. Τα μαλλιά σου, το πρόσωπο σου. Κρίμα που δε μπορώ να σε δω από δω κάτω μα είμαι τόσο σίγουρο πως έχω τη πιο όμορφη μαμά του κόσμου.
Να ξέρεις μαμά. Πόσο πολύ θα ήθελα να περάσει ο καιρός, να γίνω ακόμα πιο μεγάλο παιδάκι και να παίζουμε μαζί. Θέλω να ακούσω τη φωνή σου να μου διαβάζει από εκείνα τα ωραία, τα πολύχρωμα μεγάλα πράγματα. Που έχουν όλο και κάτι να πουν σε εκείνα τα λεπτά φύλλα που ξεφυλλίζεις κάθε φορά. Μα δε σε ακούω. Δε μπορώ να καταλάβω τη φωνή σου μαμά. Μίλησε μου. Το έχω ανάγκη. Τόσο μεγάλη ανάγκη.
Σήμερα μου φαίνεσαι τόσο περίεργη μαμά. Σαν να έχεις ανακαλύψει κάτι τόσο τρομερό, είσαι τόσο ανήσυχη. Τι σε τάραξε αλήθεια; Πες μου. Και σου υπόσχομαι πως θα σε προστατέψω εγώ. Όπως προστατεύεις και εσύ άλλωστε εμένα.
Είσαι τόσο ταραγμένη μανούλα. Τρέχεις όλη μέρα σήμερα και δε καταλαβαίνω το λόγο. Σε νιώθω να πανικοβάλλεσαι. Μα γιατί, ποιος σου έκανε τόσο κακό;
Σταματάς για λίγο, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ακουμπάς το χεράκι σου πάνω μου. Αχ μαμά. Να ξέρες πόσο ευτυχισμένο είμαι τώρα. Τι ωραίο χάδι που έχεις μαμά. Το αγαπάω, όπως αγαπάω και εσένα.
Τρέχεις ξανά, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μα σταμάτα και λίγο μαμά, με κούρασες και δεν έφαγα και τόσο καλά το πρωί, πάλι νηστικό με άφησες.
Ακούω φασαρία γύρω σου. Μα που είσαι που βρίσκεσαι. Πολλές φωνές. Τι φασαρία είναι αυτή; Κάτι μυρίζει άσχημα, τι; Και εσύ τρέχεις, μα γιατί βιάζεσαι τόσο.
Κουδουνίζει κάτι τόσο δυνατά. Το νιώθω και εγώ, το έχεις τόσο κοντά μου. Μου τρυπάει τα αυτιά.

"Πρέπει να περάσω από κει. Το συντομότερο" ακούω τη φωνή σου και καταλαβαίνω πόσο τρομοκρατημένη είσαι. Ίσως αν μπορούσα να σε δω να το καταλάβαινα από το βλέμμα σου. Μα τώρα δε σε βλέπω. Το καταλαβαίνω όμως από τις κινήσεις σου.
Ξανά κάθεσαι κάπου αναπαυτικά. Αχ τι ωραία που είναι. Λίγη ξεκούραση στη τόση κούραση.

"Να κάνετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε" λες πάλι κάπου μα τώρα δεν ακούω αυτό το μικρό πράγμα να χτυπιέται σαν μανιασμένο.
   Είχα κοιμηθεί και ξύπνησα απότομα όταν σε άκουσα να φωνάζεις δυνατά. Πάλι κάπου.

"Γιατρέ μου τι λέτε δε γίνεται. Απλά δε μπορεί. Όχι τώρα. Όχι σε μένα. Γιατί σε μένα;" τον ρωτάς και για κάποιο λόγο φοβάμαι και εγώ τόσο πολύ.

"Αρχικά πρέπει να ηρεμήσεις. Δεν είσαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Εξάλλου δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα προτού σε εξετάσω" άκουσα και εκείνον να λέει και ύστερα ξάπλωσες κάπου που δεν ήταν καθόλου αναπαυτικά μα για την ώρα καλά ήταν.
Προσπάθησα να κλείσω ξανά τα μάτια μου μα δε τα κατάφερα. Αμέσως ένιωσα εκείνο το παγωμένο υγρό πάνω στη κοιλιά σου.

"Να το. Αυτό εδώ είναι το..." πήγε να πει ο άνθρωπος και εσύ γρήγορα τον διέκοψες.

"Σταματήστε. Δε θέλω να μου πείτε". Μα έλα τώρα μαμά. Μη κάνεις σαν παιδί. Τι γίνεται, τι δε θέλεις να ξέρεις; Απορώ ώρες-ώρες μαζί σου.

"Να και εδώ χτυπάει η καρδούλα του" συνέχισε και ακούστηκε αυτός ο τρελός, χορό-πηδηχτός ήχος. Αχ ναι μαμά. Αυτό είμαι εγώ. Εγώ. Εγώ. Ακούς; Άκου. Τον αγαπώ αυτόν τον ήχο τον τρελό θα τον...

"Όχι όχι. Δε μπορεί. Δε γίνεται να... Ω θεέ μου. Πώς, μα γιατί, γιατί σε μένα, γιατί τώρα" ρωτάς ξανά και νομίζω πως με μιας παγώνω πάλι.
Τι λες μαμά, ακούς άραγε τι λες;

"Άκουσε με κοπέλα μου. Θα σου αφήσω λίγο καιρό να το σκεφτείς. Το μυαλό σου είναι τόσο θολό και νομίζω πως χρειάζεται σκέψη ένα τέτοιο θέμα" ακούω πάλι την βαριά φωνή του ανθρώπου που είναι μαζί σου. Και μπορώ να πω πως κάπως τον έχω συμπαθήσει.
Μη κάνεις πείσματα, δεν είσαι παιδί. Σκέψου καθαρά.

"Δεν πρόκειται να σκεφτώ τίποτα γιατρέ. Τίποτα. Είμαι πολύ μικρή για να κάνω τώρα ένα παιδί. Θα μου καταστρέψει όλη τη ζωή μου" λες και μου κόβεται η ανάσα. Προσπαθώ να σε κλοτσήσω για να καταλάβεις πόσο πολύ πληγώνουν αυτά που λες μα δε τα καταφέρνω, είμαι ακόμα πολύ μικρό σε αντίθεση με σένα που δε γνωρίζεις αν είσαι μικρή η μεγάλη.
Πριν λίγο καιρό υποστήριζες σε κάποιον ότι ήσουν τόσο μεγάλη που μπορούσες να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου, ήξερες τι ήθελες πια. Ήσουν μεγάλη. Δε μπορώ να θυμηθώ σε ποιον μαμά. Δε θυμάμαι σε ποιο το έλεγες μα ξεκίναγε κάπως έτσι.

"Σταμάτα μαμά. Επιτέλους σταματά. Είμαι αρκετά μεγάλη για να μπορώ να αναλάβω τις ευθύνες των πράξεων μου. Σταμάτα τις υποδείξεις μια ζωή" της είχες πει της δικιά σου μαμάς εκείνη τη μέρα. Θυμήθηκα σωστά; Και ύστερα χώθηκες στο δωμάτιο σου και ξέσπασες σε λυγμούς γιατί τα λόγια της σε είχαν πειράξει τόσο πολύ όπως και μένα τώρα τα δικά σου.

"Εντάξει. Όπως επιθυμείτε. Θέλετε να κλείσουμε ένα ραντεβού για την επόμενη βδομάδα".
Ευτυχώς κάποιος είναι λογικός μαμά. Η δικιά σου λογική κάπου κρύφτηκε. Ή μήπως τελικά λειτουργείς μόνο με αυτήν. Καθόλου συναίσθημα δεν έχεις στη καρδιά σου μαμάκα, μα γιατί; Και εγώ που νόμιζα πως είσαι τόσο όμορφη γιατί έχεις την ομορφιά της καλοσύνης μέσα σου. Κρίμα μαμά. Η εικόνα σου απάτη σκέτη. Εξαπατάς πάντα έτσι τους ανθρώπους που σε αγαπάνε μαμά; Τόσο εύκολα προδίδεις τον εαυτό σου. Μα γιατί;

"Όχι. Θα γίνει τώρα. Αμέσως τώρα. Δε θέλω να περιμένω ούτε λεπτό. Αυτό το...το έμβρυο θα μου καταστρέψει τη ζωή και είμαι τόσο νέα, πολύ νέα γιατρέ" του λες και προσπαθώ να αντιληφθώ τι του λες. Πώς γίνεται να μιλάς για μένα μαμά; Είναι δυνατόν να με αποκαλείς έμβρυο; Είμαι παιδάκι μαμά. Και όταν βγω από τη κοιλίτσα σου θα έχω μεγαλώσει και άλλο. Θα είμαι μικρούλι όμως, δε θα πιάνω χώρο, στο ορκίζομαι, δε θα κλαίω, σου δίνω τον λόγο μου. Μα μαμά μη το κάνεις.

"Πρέπει να ειδοποιήσετε κάποιον, ο πατέρας..."

"Κανένας. Ούτε καν αυτός". Θα ανησυχούσα αν έλεγες κάτι διαφορετικό. Μήπως και σου αλλάξουν γνώμη. Και ο μπαμπάς μου μαμά; Ούτε αυτός έχει λόγο; Ίσως αυτός να με αγαπούσε πιο πολύ από σένα.

"Ούτε καν αυτός. Εξάλλου είναι δικιά μου η ευθύνη, δικιά μου και η ζωή. Είμαι πολύ μικρή για να γίνω μητέρα θα κάνω αργότερα αλλά παιδιά" συνεχίζεις στο ίδιο ψυχρό ύφος και απορώ γιατί με πληγώνεις τόσο.
Τόσο εγωισμός λοιπόν μαμά. Είναι δική σου η ζωή ναι, εσύ την ορίζεις, εσύ αποφασίζεις για αυτήν, κανένας άλλος. Και η δικιά μου ζωή μαμά, η δικιά μου ζωή δεν είναι και αυτή δικιά μου, εγώ δε θα πρεπε να αποφασίζω για αυτήν; Μα είμαι τόσο δα που δε μπορώ. Όχι, δε μπορώ να μιλήσω, να αποφασίσω, να διαλέξω να ζήσω. Επιλέγεις εσύ και είναι τόσο μα τόσο άδικο αυτό μαμά. Πολύ άδικο. Εσύ είσαι πολύ άδικη. Τόσο εγωίστρια. Γιατί; 
Πώς θα μπορούσα εγώ τόσο δα μικρό να σου καταστρέψω άραγε τη ζωή, με ποιο τρόπο; Εσύ όμως μπορείς. Είσαι τόσο μεγάλη, πιο μεγάλη από μένα και αποφασίζεις να μου καταστρέψεις τη ζωή για να μη καταστρέψω εγώ τη δική σου. Λες θα κάνεις αλλά παιδιά. Αργότερα. Μα μαμά ούτε αυτά θα θες, όπως δε θες και μένα τώρα. Τι θα αλλάξει μετά, τι μπορεί να αλλάξει μετά. Η ψυχή σου θα μείνει ίδια φορτωμένη απλά με ένα φόνο. Θα αντέξεις άραγε μετά από αυτό;

"Ακολούθησε με λοιπόν" λέει απηυδισμένα αυτός ο άλλος και σηκώνεσαι ξανά από το μη αναπαυτικό κρεβάτι. Αρχίζεις να περπατάς και ακούω πάλι φασαρία.

"Περίμενε εδώ και ξάπλωσε" σου ζητάει και εσύ δε μιλάς.
Έλα μαμά. Τώρα που έφυγε. Φύγε και εσύ από εκεί μέσα. Ξέρω πως δε το θες, ξέρω πως δε μπορείς. Είμαι κομμάτι σου μαμά, είμαι σάρκα από τη σάρκα σου, αίμα από το αίμα σου, είμαι δικό σου. Μα αυτό δε σου δίνει και το δικαίωμα να κάνεις κάτι τόσο φριχτό.
Ξαπλώνεις. Είσαι φοβισμένη, τόσο τρομαγμένη, το νιώθω. Φύγε μαμά, φύγε προλαβαίνεις.

"Είσαστε η δεσποινίς που..."

"Ναι ναι εγώ είμαι" διακόπτεις τη φωνή την άγνωστη και ακούω τα βήματα της να σε πλησιάζουν.

"Θα κάνουμε μια αναισθησία και ύστερα θα προχωρήσουμε στο χειρουργείο. Εντάξει;" σε ρώτα. Πες όχι μαμά. Πες όχι. Φύγε από εκεί μέσα πνίγομαι.

"Εντάξει. Ας γίνει" λες αποφασιστικά και πια παραιτούμε να σου μιλώ.
  Και να φανταστείς μαμά πως σήμερα που ξύπνησα ένιωσα τόσο ευτυχισμένο μα εσύ τόσο δυστυχισμένη που με κατάλαβες.
Δε πειράζει μαμά, καταλαβαίνω. Ίσως μπορεί και να σε συγχωρήσω. Ξέρω πόσο πολύ δυσκολεύτηκες να το κάνεις. Ήμουν μπροστά όταν αρνήθηκες να γίνει.
Αισθάνομαι πως σιγά σιγά παραιτείσαι και εσύ. Όχι μαμά. Όχι όχι. Μη κλείνεις τα μάτια σου. Μη τους αφήσεις, μη τους αφήσεις να με σκοτώσουν. Σε παρακαλώ μαμά μου. Μαμάκα μου σε παρακαλώ. Όχι μαμά. Μη μη το κάνεις.
Ύστερα πάλι κάποιος σπρώχνει το καρότσι και το τσουλάει. Για που άραγε; Ξέρω πως αυτή θα είναι η τελευταία μου βόλτα, η τελευταία μας βόλτα μαζί. Κρίμα. Κρίμα και δεν έμαθα ακόμα αν θα παίζω με κούκλες ή με αυτοκινητάκια. 
Καλύτερα που δεν έμαθα τελικά. Δε θα ήθελα να είμαι κοριτσάκι σαν και εσένα. Και άμα σου έμοιαζα; Θεέ μου. Τι εγκληματική σκέψη. Και να σκεφτείς πως σε αγαπούσα τόσο πολύ, ακόμα σε αγαπάω μαμά, ακόμα. Εγκληματική πράξη. Είμαστε πάτσι
Το κρεβάτι σταματά να κουνιέται. Τη φωνή σου σταμάτησα να την ακούω. Δε με τρομάζει πια.

"Είναι έτοιμη;"

"Ναι, γιατρέ"

"Ας ξεκινήσουμε τότε" λέει κάποιος κάπου και με πιάνει κρύος ιδρώτας. Έρχεται το τέλος μου. Το ξέρω. Το γνωρίζω. Μα μην ανησυχείς για μένα μαμά. Θα πάω κάπου αλλού, σε έναν άλλο κόσμο που θα με αγαπάνε, που θα με προσέχουν. Σίγουρα για εκείνους δε θα είμαι μια ευθύνη που θα τους καταστρέψει τη ζωή. 
Ξαφνικά νιώθω τόσο κρύο. Κρυώνω παντού. Είμαι τόσο μικρούλι ακόμα για να αντέξω. Δύο χέρια με πιάνουν και με βγάζουν από τη κοιλίτσα σου. Κάτι κόβουν και...Αντίο μαμά. Τώρα πια δε μας ενώνει τίποτα. Ελευθερώθηκες από μένα. Γλίτωσες. Δε θα σου καταστρέψω τη ζωή. Πρόλαβες. Πρόσεχε μονάχα μη την καταστρέψεις η ίδια τη ζωή σου. Αντίο μαμά. Θα τα πούμε σε μια άλλη ζωή. Εκεί που θα είμαστε στην ίδια θέση. Θα είμαστε και οι δύο, δύο ψυχές που θα αναμετρηθούν. Μα θα νικήσω. Συγγνώμη μαμά αλλά η δική σου ψυχή ήταν τόσο μικρή και σκοτεινή. Εσύ λιγοψύχησες ενώ εγώ πληρώνω την ευθύνη και για τους δύο μας. Κρίμα που δε μου άφησες μια ευκαιρία να γνωριστούμε θα με αγαπούσες είμαι σίγουρο για αυτό. Εγώ σε αγαπούσα από την αρχή. Εξάλλου εσύ ήσουν η πηγή της ζωής μου. Εσύ μου έδινες ζωή. Και εσύ μου τη πήρες στο τέλος. Κρίμα. Να προσέχεις. Αυτό τίποτα άλλο. Τον εαυτό σου κυρίως. Και να πεις σε αυτούς που σε αγαπάνε να προσέχουν. Πότε δε ξέρεις πότε θα βρεθούν εξαπατημένοι και αυτοί όπως εγώ από την όμορφη εικόνα σου.
Αντίο μαμά. Να προσέχεις και να θυμάσαι σε αγαπώ.