Αναγνώστες

Σελίδες

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

"Αναμφίβολες Αγάπες"

Θα τις δεις να ανοίγουν δειλά τα παράθυρα σαν ξημερώσει. Θα τραβήξουν φοβισμένα τις κουρτίνες μήπως και μπει άπλετο το φως και καούν.
Αγάπες γυάλινες, εύθραυστες. Τόσο ευαίσθητες στο να ραγίσουν στη πρώτη σύγκρουση με το έδαφος.
Είναι εκείνες οι αγάπες οι αναμφίβολες που ψάχνουν να βρουν συνεχώς το νόημα μέσα από τις πράξεις, πίσω από τα λόγια. Εκείνες που νομίζουν ότι στέκουν στα πόδια τους ενώ με το πρώτο φύσημα του αέρα θα λυγίσουν. Σαν κλαράκια.
Και στη πρώτη τη φωτιά τι κάνουν; Καίγονται. Σαν τσιγαρόχαρτα. Και σου αφήνουν αυτήν την άσχημη μυρωδιά που έχει ένα χαρτάκι άδειο χωρίς καπνό. Γυμνό από ύλη, γυμνό από συναισθήματα, από αρώματα ψυχής.
Αγάπες που γεμίζουν και αδειάζουν ανασφάλεια. Που κρατάνε και αποβάλλουν φόβο. Και αυτό γιατί δε μπορούν να σταθούν γερά στα πόδια τους. Και αυτό γιατί κανείς δε τους έμαθε πως η αγάπη είναι αίσθημα αισιοδοξίας, δύναμης, αντοχής. Είναι η πίστωση πως σε κάθε αναποδιά εκείνη σαν επιβεβαίωση στην απώλεια μνήμης σου θα σου θυμίζει το πόσο αντέχεις.
Αυτές οι αγάπες είναι δυστυχώς...πώς να το πω...τρίζουν από παντού αβεβαιότητα, ανησυχία, ανασφάλεια. Γιατί κάνεις δε τους εξήγησε πως όταν αγαπάς γίνεσαι ο ίδιος θηρίο ανήμερο για να διαφυλάξεις το αντικείμενο αγάπης σου ακόμα και μέσα σε πεδίο γεμάτο νάρκες ασφαλές .
Από θεριά, μετατρέπονται σε ερπετά χάνοντας το βαθμό της θέσης τους. Το ψηλό αξίωμα τους. Γίνονται ερπετά και σέρνονται από αδυναμία και μόνο να δυναμώσουν.
Και πάνε σκυφτές. Και περπατούν κουτσαίνοντας. Γιατί τελικά είναι δύσκολο να σηκωθεί κάνεις από το χώμα όταν δεν του έχουν μάθει πως είναι να περπατάς όρθιος με σθένος και περηφάνια για ότι αγαπάς. Γιατί ίσως και κανείς να μην ένιωσε την ασφάλεια που σε κάνει να νιώθεις η αγάπη σαν πετάς στα ουράνια. Σαν περπατάς στα σύννεφα αγγίζοντας εκείνο το βαμβακερό άυλο λευκό μαξιλαράκι.
Θα πέσεις. Είναι σίγουρο. Το θέμα δεν είναι όμως το αν θα πέσεις, το αν πληγωθείς, αν ματώσεις τα γόνατα σου. Αλλά το αν θα σηκωθείς. Ή καλύτερα το αν έχεις μάθεις να σηκώνεσαι ύστερα από κάθε αναποδιά. Μετά από κάθε στραβοπάτημα. Κάθε φορά που οι αντοχές σου συντρίβονται με τις δυσχέρειες της γεμάτης σκαμπανεβάσματα ζωής σου.
Αφήνουν αγκαλιές άδειες αυτές οι αγάπες. Αφήνουν κενά σε θέσεις που θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι. Χέρια στο σημείο που τώρα έχουν επιβληθεί με αυταρέσκεια τρύπες, ξηλωμένες ραφές, μπορεί και μπαλώματα.
Μα σίγουρα κάτι χαλασμένο καταλαμβάνει το ρόλο κάποιου που θα έπρεπε να ήταν τέλεια πλασμένο, αυθεντικά ανθεκτικό χωρίς επιπρόσθετο υλικό.
Είναι τόσο δύσκολες οι αγάπες αυτές.
Πάντα κάποιος αποχωρεί και πάντα κάποιος μένει πίσω να κοιτάει με δυσπιστία το κενό. Όσο εκείνος ο άλλος παλεύει να σύρει τα βήματα του μακριά από εκεί. Κάτι επειδή φοβήθηκε, λίγο γιατί δεν ήταν σίγουρος. Και στο τέλος τι μένει άραγε;
Μένει εκείνη η ανεπαίσθητη φωτεινή ελπίδα πως θα επέλθει γυρισμός μετά τον αποχωρισμό; Ή σκοτάδι πυκνό και αδάμαστο που ύστερα από αυτό επέρχεται το απόλυτο τίποτα. Το επονομαζόμενο κενό. Η άβυσσος της ερήμου δύο ψυχών νεκρών.
Αυτές οι αγάπες οι αναμφίβολες. Που σε αλυσοδένουν στα συντρίμμια της ίδιας σου της καταστροφής. Εκείνες οι αγάπες κυλούν στο αίμα σου σαν κώνειο που σε καταστρέφει αργά και στο τέλος στεγνώνει τις φλέβες σου ζητώντας σου να ξεκινήσεις από την αρχή. Να κάνεις την αμφιβολία σιγουριά για να σταθείς στα δύο σου πόδια σταθερά και από την αρχή να φτιάξεις το αλφαβητάρι της αγάπης.

2 σχόλια: